NERWICA NATRĘCTW, inne nerwica

[vesna84]

borykacie się może z takimi chorobami??jak sobie radzicie?? jak Wasze otoczenie reaguje??
ja osobiście od początku roku mam myśli natrętne, których nie moge się pozby.chodze na terapię, wspomagam się lekami..narazie walcze, choć jest cięzko.
Na początku wmawiałam sobie, że ktoś mi dosypał narkotyk do piwa i potem zgwałcił...teraz inne natręctwo...a może jestem lesbijką?? ta myśl jest dla mnie szczególnie, że jestem ponad 5 letnim szczęśliwym związku z moim ukochanym..a przez te myśli oddalamy się od siebie...

[ateystka]

Ja mam kompulsje, to też wlicza się w nerwicę natręctw. Liczę różne rzeczy, np krawędzie mebli, elementy z których składają się rzeczy dookoła mnie, litery w wyrazach przestawiam w odpowiedniej (dla mnie) kolejności, czytam wyrazy od tyłu. Później liczę kolejny raz i kolejny, bo nie jestem pewna, czy policzyłam dobrze-ale od jakiegoś czasu to osłabło.
Pierwszą osobą, która dowiedziała się o tym był mój TŻ. Był bardzo zdziwiony i nie chciał mi do końca uwierzyć w to co mówię. Chciał o tym opowiedzieć swojemu koledze (jako o rzeczy dziwnej ) i okazało się, że ten kolega też ma kompulsje (wymieniliśmy się informacjami, co liczymy ) Później okazało się, że również mój brat ma kompulsje.
vesna84-A Twój TŻ wie o natręctwach? Może masz za dużo stresu, on też chyba powoduje nerwice. Może z tym postaraj się coś zrobić? Trzymaj się.
Pozdrawiam.Bądź dzielna.

[vesna84]

wie, był pierwszą osobą, której powiedziałam...nie może zrozumieć że to siedzi głęboko w mojej głowie, dla mnie samej te myśli są straszne i przerażające...zawsze marzyłam o pięknym ślubie, cudownym facecie i gromadce dzieci...

[śpiąca_królewna]

Ja cierpię na inny rodzaj nerwicy, więc nie wiem, czy mogę się wypowiedzieć. Obecnie nie mam chłopaka, ale ostatnio zastanawiałam się, czy gdyby takowy istniał - powiedziałabym mu. Strasznie bym się bała, ludzie zazwyczaj nie rozumieją problemów natury psychicznej i wyśmiewają się z nich.
Z moich najbliższych wiedzą tylko rodzice. Mama, jako lekarz, rozumie chorobę doskonale; ojciec chwilami niebardzo....

Pytanie do autorki - ile masz lat?

[vesna84]

mam 24 latra, i zgodze się z Tobą iż mężczyźni nie bardzo rozumieją tą chorobę..

[caelum]

Jak zobaczyłam, że założyłaś taki wątek to bardzo się ucieszyłam. Ja sama nie ma takich problemów ale jestem pewna, że znajdą się osoby które mają i dzięki temu tematowi będziecie mogły dzielić sie problemami, doświadczeniami i wspierać nawzajem.

Ciesze się, że Twój ukochany o tym wie. Piszesz, ze ciężko mu to zrozumieć i przez to oddalacie sie od siebie. Może skonsultuj się ze swoim terapeutą czy nie mógłby z nim porozmawiać o tym i wyjaśnić mu na czym polega Twoja choroba. Osobom zdrowym bardzo trudno czasami zrozumieć choroby psychiczne ale może rozmowa z fachowcem pozwoli mu jakoś to wszystko ogarnąć. Wielu ludziom zdrowym pomocne też bywają grupy wsparcia, może warto porozmawia o tym z ukochanym i poszukać takiej grupy dla niego.

Trzymam kciuki! A ślub i gromadka dzieci na pewno będą.

[śpiąca_królewna]

[quote=caelum;7761421]
Ciesze się, że Twój ukochany o tym wie. Piszesz, ze ciężko mu to zrozumieć i przez to oddalacie sie od siebie. Może skonsultuj się ze swoim terapeutą czy nie mógłby z nim porozmawiać o tym i wyjaśnić mu na czym polega Twoja choroba. Osobom zdrowym bardzo trudno czasami zrozumieć choroby psychiczne ale może rozmowa z fachowcem pozwoli mu jakoś to wszystko ogarnąć. Wielu ludziom zdrowym pomocne też bywają grupy wsparcia, może warto porozmawia o tym z ukochanym i poszukać takiej grupy dla niego.

quote]

Myślę, że on nie zgodzi się porozmawiać z psychologiem. Większość ludzi uważa terapeutę za osobę, która leczy osoby psychicznie chore, a do takich my NIE należymy i trzeba zawsze o tym pamiętać.
Może on po prostu musi dojrzeć do tego tej wiadomości. Ma tyle samo lat, co Ty?
Osobiście cierpię na nerwicę lękową, która w pewien sposób niszczy moje życie. Nie potrafię się pogodzić ze swoją przeszłością. Jestem pod okiem lekarza psychiatry, a jeśli powiedziałabym o tym swoim znajomym, myślę, że przestaliby uważać mnie za równą im i kto wie, czy nie chcieliby ograniczyć kontakt ze mną...

[caelum]

Napisane przez śpiąca_królewna

Ja cierpię na inny rodzaj nerwicy, więc nie wiem, czy mogę się wypowiedzieć. Obecnie nie mam chłopaka, ale ostatnio zastanawiałam się, czy gdyby takowy istniał - powiedziałabym mu. Strasznie bym się bała, ludzie zazwyczaj nie rozumieją problemów natury psychicznej i wyśmiewają się z nich.
Z moich najbliższych wiedzą tylko rodzice. Mama, jako lekarz, rozumie chorobę doskonale; ojciec chwilami niebardzo....

Jak widac brak zrozumienia nie wynika ani z wieku ani z płci osoby zdrowej. Myślę sobie, że chodzi bardziej o brak wiedzy i swiadomości. Mama śpiącej_królewny jest lekarzem a co za tym idzie ma wiedzę i doświadczenie i chyba to umożliwia jej zrozumienie problemu.

[śpiąca_królewna]

Napisane przez caelum

Jak widac brak zrozumienia nie wynika ani z wieku ani z płci osoby zdrowej. Myślę sobie, że chodzi bardziej o brak wiedzy i swiadomości. Mama śpiącej_królewny jest lekarzem a co za tym idzie ma wiedzę i doświadczenie i chyba to umożliwia jej zrozumienie problemu.

Dokładnie... Niestety Polacy (choć może to niekoniecznie przypadłość naszych rodaków) myślą tak stereotypowo, że żal serce ściska. Słyszę nie raz, jak moi rówieśnicy wyśmiewają się z osób psychicznie chorych, udających się do psychiatry. Czasem lepiej nie mówić o swoim problemie, ale jeśli chodzi o bycie z kimś w związku - powiedzenie jest koniecznie. On musi zrozumieć, skoro macie być razem, prawda? Porozmawiaj z nim sama, wytłumacz, ale nie wciągałabym w to rozmowy z psychologiem.

[caelum]

Napisane przez śpiąca_królewna

Myślę, że on nie zgodzi się porozmawiać z psychologiem. Większość ludzi uważa terapeutę za osobę, która leczy osoby psychicznie chore, a do takich my NIE należymy i trzeba zawsze o tym pamiętać.
Może on po prostu musi dojrzeć do tego tej wiadomości. Ma tyle samo lat, co Ty?
Osobiście cierpię na nerwicę lękową, która w pewien sposób niszczy moje życie. Nie potrafię się pogodzić ze swoją przeszłością. Jestem pod okiem lekarza psychiatry, a jeśli powiedziałabym o tym swoim znajomym, myślę, że przestaliby uważać mnie za równą im i kto wie, czy nie chcieliby ograniczyć kontakt ze mną...

Tego czy sie nie zgodzi nie wiemy. Wiemy natomiast, ze wie o chorobie autorki i jest z nią nadal, mimo to. To dowód na to, że choć ciężko nam zrozumieć choroby psychiczne nie znaczy wcale, ze odrzucamy osoby chore.
Jest wiele osób, które boja sie powiedzieć o swojej chorobie partnerowi czy przyjaciołom bo boją sie odrzucenia. Ja to rozumiem ale myślę sobie, że partner czuły i kochający i prawdziwi przyjaciele z racji tego, ze znają Cię nie od dziś będą w stanie Cię zaakceptować. Może nie od razu, może będą potrzebowali czasu i wiedzy na ten temat to zrozumiałe ale jeśli ich uczucia miłości czy przyjaźni są prawdziwe to dadzą radę.

[vesna84]

to prawda czasam,i myślenie niektórych osób totalnie rozwala...najgorsze są pocieszenia typu; weź się w garść...mam ochotę zamordować wtedy taką osobę...

[śpiąca_królewna]

Napisane przez vesna84

to prawda czasam,i myślenie niektórych osób totalnie rozwala...najgorsze są pocieszenia typu; weź się w garść...mam ochotę zamordować wtedy taką osobę...

Możemy je więc zamordować razem. Z przykrością piszę, że codziennie to słyszę od nauczycieli. Z racji choroby, której nazwy nie znają, ponieważ nie chcę, traktują mnie trochę indywidualnie. Kiedy mówię, że źle się dziś czuję, słyszę 'Booooże, znowu?! Weź się w garść, leczenie od tego zależy. Nie można się przejmować'. Nie wiem, czy to nie potęguje nerwicy, bo myślimy sobie wtedy, że jednak nie potrafimy się wziąć w garść.
Jak to jest u Was, jeżeli ktoś wie, że cierpicie na taką przypadłość, Wy czujcie się lepiej? U mnie jest odwrotnie, mam tę świadomość, że ktoś 'widzi', co dzieje się ze mną w środku.

[vesna84]

powiem szczerze, że na początku chciałam zachować wszystko dla siebie..mój facet zauważył, że stałam się smutna, jakaś taka przestraszona wiecznie. chciałam być ciągle sama, najlepiej spać...więc mu powiedziałam, ulżyło mi. potem zaczęłam zdawać sobię sprawę, że sama sobie z tym nie dam rady...muszę iść do specjalisty. moja mama i siostra wiedzą, tata wie, że mam naerwicę, ale szczegołów mu nie opowiadam.

[caelum]

Napisane przez śpiąca_królewna

Dokładnie... Niestety Polacy (choć może to niekoniecznie przypadłość naszych rodaków) myślą tak stereotypowo, że żal serce ściska. Słyszę nie raz, jak moi rówieśnicy wyśmiewają się z osób psychicznie chorych, udających się do psychiatry. Czasem lepiej nie mówić o swoim problemie, ale jeśli chodzi o bycie z kimś w związku - powiedzenie jest koniecznie. On musi zrozumieć, skoro macie być razem, prawda? Porozmawiaj z nim sama, wytłumacz, ale nie wciągałabym w to rozmowy z psychologiem.

Pewnie, że jeśli mówić to osobom którym warto zaufać i którzy są dla nas ważni. Mówić też po to by ludzie mogli się o tym dowiedzieć, poznać to i zrozumieć.

[śpiąca_królewna]

Mogłabyś szerzej opisać, jak wyglądają teraz Twoje relacje z TŻ? Jak długo chodzisz na terapię?

[śpiąca_królewna]

Napisane przez caelum

Pewnie, że jeśli mówić to osobom którym warto zaufać i którzy są dla nas ważni. Mówić też po to by ludzie mogli się o tym dowiedzieć, poznać to i zrozumieć.

Ja jestem pewna, że moi rówieśnicy (17-18 lat) nie zrozumieją, a raczej zaczną traktować mnie, jak osobę trędowatą. Były już takie przypadki, kiedy to ludzie przyznawali się do jakiś przypadłości psychicznych, inni zaczynali plotkować, dorabiać pewne fakty, a sami zainteresowani musięli się wycofać z towarzystwa. Ja bym tego nie zniosła, więc milczę... Jednak gdybym się z kimś związała, na co się nie zanosi, powiedziałabym. To raczej konieczne, jeśli związek ma być prawdziwy. Jeśli nie zrozumie - to chyba nie ten jedyny....

[vesna84]

relacje te są mało zadowalające...wszystko co robie, mówie do niego 1000 razy analizuje.. to bardzo trudne, bo jesteśmy ze sobą długo, a ja tu nagle z homoseksualizmem wyskakuje..:/ wstyd mi troche, ale nie chciałam mieć przed nim tajemnic. terapie zaczełam pod koniec marca , jestem z niej bardzo zadowolona, moja lekarka i zarazem terapeutka to naprawdę mądra kobieta, jeśli ktoś jest z krakowa, to polecam!!

[śpiąca_królewna]

Napisane przez vesna84

moja lekarka i zarazem terapeutka to naprawdę mądra kobieta, jeśli ktoś jest z krakowa, to polecam!!

Czyli chodzisz do psychiatry terapeuty?

[vesna84]

Napisane przez śpiąca_królewna

Czyli chodzisz do psychiatry terapeuty?

tak, oprócz tego ma jeszcze specjalizację internisty, wiec wszelakie dolegliwości ciała spowodowane właśnie nerwicą ona mi tłumaczy.

[śpiąca_królewna]

Napisane przez vesna84

tak, oprócz tego ma jeszcze specjalizację internisty, wiec wszelakie dolegliwości ciała spowodowane właśnie nerwicą ona mi tłumaczy.

Zazdroszczę bardzo. Ja niestety mieszkam w małej miejscowości i tutaj ciężko z psychologiem. Musiałam dojeżdzać do innego miasta, ale ta psycholog przestaje mi już pomagać. Nie chce skupić się na mojej nieśmiałości......

[vesna84]

powiem tak, moja terapeutka malo mówi, raczej chce żebym ja cały czas nawijała i ona potem interpretuje wszystko...podziwiam ją bo ja w życiu nie wpadłabym na to, że wątek homoseksualizmu, który sie pojawił to wątek zastępczy, żeby nie myśleć o innych problemach, np. że jestem już długo z facetem a on nie chce się ze mną ożenić...w moim mniemaniu (to jej słowa) łatwiej mi mówić sobie że jestem lesbijką niż uwierzyć w to, że facet którego kocham mnie nie chce jako żony..

[śpiąca_królewna]

Chyba nie ma na świecie nic bardziej skomplikowanego, niż psychika człowieka... A czy on podaje powody, dlaczego nie chce się z Tobą ożenić?

[vesna84]

mówi, że jeszcze nie teraz, że nic nie mamy swojego (np.dom, mieszkanie)..niby racja, ale planów na życie razem też nie mamy, a może byłoby łatwiej wtdy postarać się o własny kącik, jakbyśmy wiedzieli, że pobierzemy się wtedy i wtedy...dziwne to wszystko...

[śpiąca_królewna]

Ślub to taka marzeniowa przypadłość kobieca. Mężczyźni go nie chcą, bo boją się urojonych w ich głowie kajdanów w postaci obrączki. Może on dojrzeje do tej decyzji, tak mi się wydaje. A jakie są Twoje plany na przyszłość...? A jego?

[vesna84]

ja chce być z nim, on ze mną...ale jak ta sytuacja dalej będzie trwała i te myśli nie dadza mi spokoju to wkońcu zwariuje i będzie spokój

[Lena_20]

Akurat w moim przypadku Tż wie na co jestem chora,rodzice wiedzą,z czego tylko mama rozumie co jest grane.. Inni nie zdaja sobie sprawy co to za choroba...i tak jak caleum napisala,wynika to z braku wiedzy...bo jak zrozumiec cos o czym sie nie ma zielonego pojecia...to nie jest zlamana noga.. znajomi ani wiekszosc rodziny nie wiedza co mi jest,tego nie widac po mnie.. zreszta nawet gdyby to malo mnie obchodzi opinia innych... niech mysla co chca. Ale brak zrozumienia ze strony najblizszych to moze zle oddzialywac na osobe chora...bo najwazniejsze w tej chorobie jest wsparcie i zrozumienie.. Poczucie,ze nie jestes z tym sama..

Powiedzcie,jakie macie objawy? Jakie sa przynerwicy natrectw to wiem.. Ale w nerwicy lękowej? Chcialabym wiedziec czy ktos ma podobne do moich. Ja akurat lecze sie u neurologa,nie u psychiatry..

[śpiąca_królewna]

Napisane przez vesna84

ja chce być z nim, on ze mną...

Widocznie bardzo poważnie traktuje ślub.

[vesna84]

Napisane przez Lena_20

Powiedzcie,jakie macie objawy? Jakie sa przynerwicy natrectw to wiem.. Ale w nerwicy lękowej? Chcialabym wiedziec czy ktos ma podobne do moich. Ja akurat lecze sie u neurologa,nie u psychiatry..

u mnie kołatanie serca, czasem dreszcze, zawroty głowy, uogólniony lęk. drętwienie nóg

[śpiąca_królewna]

Duszności, omdlenia, kłucie serca, drętwienie nóg, mdłości. U neurologa kiedyś też się leczyłam, ale więcej mi zaszkodził, niż pomógł... Ja jednak uważam, że wynika to ze stereotypowości, z niewiedzy w pewnym stopniu również.

[Lena_20]

u ilu lekarzy ja juz bylam i zaden mi nie pomogl...nie powiem ile tabletek juz bralam..