Związek na odległość. Rozłąka... Erasmus... miłość vs życie singielki

[ibizka_]

Zawsze byłam przeciwniczką związków na odległość jednak gdy poznałam kogoś naprawdę wartościowego, powiedziałam - ok spróbujmy. Wszystko było fajnie w wakacje, potem zaczęły się studia, ja studiuję w Poznaniu, on w Warszawie. Nasi rodzice mieszkają w centrum. Mam bardzo wymagające studia, dlatego nie mam czasu ani dla siebie ani dla znajomych w ciągu tygodnia, pozostają weekendy. Od momentu jak zaczęłam być z Jackiem weekendy spędzaliśmy razem i nie mogłam pogodzić życia - uniwersytet / znajomi / Jacek. Było mi bardzo ciężko bo moje życie ograniczało się do nauki w ciągu tygodnia i do spotkań z Jackiem na weekendach. Próbowałam to pogodzić ze spotkaniami z moim znajomymi, ale było ciężko bo widzieliśmy się przeważnie raz na 2 tygodnie więc chcieliśmy spędzić chwilę razem. Czasami nasze spotkania polegały na tym, że ja uczyłam się w ciągu dnia na weekendach, a wieczorem szliśmy razem spać po prostu. Zerwałam z Jackiem po roku bo nie dawałam psychicznie rady... Poza tym do tego doszło kilka innych aspektów. Byłam na 2 roku i wizja spędzenia takich kolejnych 3 lat zabijała mnie.

Teraz jestem na Erasmusie we Włoszech. Na Wielkanoc wróciłam do Polski. Spotkałam się z Jackiem w Warszawie pierwszy raz po rozstaniu, minęło już 1.5 roku. Wcześniej widzieliśmy się tylko 2 razy przelotnie na imprezie. Zjedliśmy kolację, odprowadził mnie na pociąg i się pożegnaliśmy. Po chwili coś we mnie ruszyło i wybiegłam z pociągu za nim. Nie mogłam go znaleźć, telefon mi się rozładował więc nie miałam jak zadzwonić. To dłuższa historia, ale skończyło się tak, że przyjechał z domu jeszcze raz na dworzec i powiedziałam mu, że ciągle za nim tęsknie itd. Był w strasznym szoku. On też tęsknił. Nie chciałam się z nim spotykać potem bo wiedziałam, że wracam jeszcze do Włoch na 4 miechy, ale moja siostra mnie namówiła. Miałam wolną chatę więc zaprosiłam go do siebie. Dużo rozmawialiśmy, został u mnie na noc, w końcu pokochaliśmy się... chciałam się zejść po moim powrocie bo wizja dojazdów w Polsce kolejny rok jest dla mnie wystarczająco przerażająca (został mi ostatni rok studiów), a co dopiero Polska-Włochy... ale serce wygrało nad rozumem.

Wiem, że go kocham i nie spotkam nikogo tak wyjątkowego jak on, ale z drugiej strony nie wyszalałam się jeszcze i ogólnie jestem typem człowieka, który potrzebuje dużo doświadczenia w życiu, żeby czuć się szczęśliwym i spełnionym. Mam takie poczucie, że chciałabym pospotykać się jeszcze z innymi chłopakami, żeby mieć jakieś porównanie. Będąc na Erasmusie dopiero zaczęłam korzystać z życia trochę bo zawsze musiałam się dużo uczyć. Było mi dobrze z faktem, że jestem wolna bo nie byłam ograniczona, ale z drugiej strony brakowało mi Jacka. On mówi o mnie już jako swojej dziewczynie, w Polsce spędziliśmy teraz kilka dni razem. Uważa, że te 4 miechy to dobry test dla nas. Ja teraz wróciłam i jest mi ciężko bo po 1. nie będziemy się widywać (ew. za 2 miesiące... ) po 2. boję się, że to nie jest czas na poważny związek bo po prostu myślę o spotykaniu się z innymi chłopakami.

Chciałam, żebyśmy się zeszli po Erasmusie, nie teraz... po prostu wszystko wyszło spod kontroli. Po powrocie do Włoch myślałam, żeby mu napisać, żeby przeczekać te 4 miechy jeszcze bo potem znowu czekają nas dojazdy, ale nie chcę go skrzywdzić znowu. Wiem, że potrzebuję jeszcze tych 4 miesięcy dla siebie. Kłócę się sama ze sobą bo wiem, że z jednej strony mam faceta, który zrobiłby dla mnie wszystko i którego ja też kocham. Z drugiej strony wiem, że potrzebuje jeszcze trochę czasu, żeby się wyszumieć i pospotykać z innymi. To takie sprzeczne ze sobą. Boję się, że w przyszłości mogłabym to popsuć jeśli `moje żądze` wzięłyby górą nad uczuciem do Jacka... możliwe jest zakochać się jednocześnie wiedząc, że to nie jest jeszcze na to czas? jak to pogodzić?

Czy któraś z Was widzi może jakieś rozwiązanie? Pozdrawiam

[niebieskie_oczko]

Napisane przez ibizka_

3 lata temu w wakacje poznałam pewnego chłopaka, Jacka. Zaczęliśmy się spotykać i niedługo po tym byliśmy razem. Wszystko było fajnie do momentu gdy zaczęły się studia, ja studiuję w Poznaniu, on w Warszawie. Nasi rodzice mieszkają w centrum. Zawsze byłam przeciwniczką związków na odległość, ale ze względu na to, że wreszcie poznałam kogoś wartościowego, powiedziałam, ok spróbujmy. Mam bardzo wymagające studia, dlatego nie mam czasu ani dla siebie ani dla znajomych w ciągu tygodnia, pozostają weekendy. Od momentu jak zaczęłam być z Jackiem weekendy spędzaliśmy razem i nie mogłam pogodzić życia - uniwersytet / znajomi / Jacek. Było mi bardzo ciężko bo moje życie ograniczało się do nauki w ciągu tygodnia i do spotkań z Jackiem na weekendach. Próbowałam to pogodzić ze spotkaniami z moim znajomymi, ale było ciężko bo widzieliśmy się przeważnie raz na 2 tygodnie więc chcieliśmy spędzić chwilę razem (wtedy noc w akademiku kosztowała 60zł co mega utrudniało sprawę...) Czasami nasze spotkania polegały na tym, że ja uczyłam się w ciągu dnia na weekendach, a wieczorem szliśmy razem spać po prostu. On jest starszy więc nie miał dużo zajęć i miał czas na wszystko. Jak był ze mną wszystko było idealnie, jak wyjeżdżał było mi bardzo ciężko... po jakimś czasie nieświadomie zaczęłam go odtrącać od siebie. Wiedziałam, że winą jest moja uczelnia, nie on, ale z drugiej strony jak się z nim nie spotykałam to miałam weekendy na chwilę wytchnienia i spotkania ze znajomymi. Po jakimś czasie doszło do tego, że nie widywałam swoich znajomych w ogóle, gdy pokłóciłam się z moją najlepszą przyjaciółką , zorientowałam się, że zresztą nie mam zbyt dobrego kontaktu i nie mam się do kogo odezwać - powiedziałam wystarczy. Zerwałam z Jackiem. Poza tym do tego doszło kilka innych aspektów. Wytrzymałam tak rok. Byłam na 2 roku i wizja spędzenia takich kolejnych 3 lat zabijała mnie.

Studiuję języki obce. Zawsze planowałam wykorzystać studia na maksa, dlatego w wakacje wyjeżdżam do pracy za granicę. Teraz jestem na Erasmusie we Włoszech. Myślę o praktyce za granicą itd. Jestem typem człowieka, który potrzebuje dużo doświadczenia w życiu, żeby czuć się szczęśliwym i spełnionym. Będąc z Jackiem ciężko mi było realizować te plany, co było kolejnym powodem do zerwania...

Teraz wróciłam na Wielkanoc do Polski. Spotkałam się z Jackiem w Warszawie pierwszy raz po rozstaniu, minęło już 1.5 roku. Wcześniej widzieliśmy się tylko 2 razy przelotnie na imprezie. Zjedliśmy kolację, odprowadził mnie na pociąg i się pożegnaliśmy. Po chwili coś we mnie ruszyło i wybiegłam z pociągu za nim. Nie mogłam go znaleźć, telefon mi się rozładował więc nie miałam jak zadzwonić. To dłuższa historia, ale skończyło się tak, że przyjechał z domu jeszcze raz na dworzec i powiedziałam mu, że ciągle za nim tęsknie itd. Był w strasznym szoku bo myślał, że go przekreśliłam i nie chcę już wrócić. On też tęsknił. Nie chciałam się z nim spotykać potem bo wiedziałam, że wracam jeszcze do Włoch na 4 miechy, ale moja siostra mnie namówiła. Posłuchałam się jej, miałam wolną chatę więc zaprosiłam go do siebie. Dużo rozmawialiśmy, został u mnie na noc, w końcu pokochaliśmy się... chciałam się zejść po moim powrocie bo wizja dojazdów w Polsce kolejny rok jest dla mnie wystarczająco przerażająca (został mi ostatni rok studiów), a co dopiero Polska-Włochy... ale serce wygrało nad rozumem.

Wiem, że go kocham i nie spotkam nikogo tak wyjątkowego jak on, ale z drugiej strony nie wyszalałam się jeszcze i mam takie poczucie, że chciałabym pospotykać się jeszcze z innymi chłopakami, żeby mieć jakieś doświadczenie i porównanie. Będąc na Erasmusie dopiero zaczęłam korzystać z życia trochę bo zawsze musiałam się dużo uczyć. Było mi dobrze z faktem, że jestem wolna bo nie byłam ograniczona, ale z drugiej strony brakowało mi Jacka. On mówi o mnie już jako swojej dziewczynie, w Polsce spędziliśmy teraz kilka dni razem. Uważa, że te 4 miechy to dobry test dla nas. Ja teraz wróciłam i jest mi ciężko bo po 1. nie będziemy się widywać (ew. za 2 miesiące... ) po 2. boję się, że to nie jest czas na poważny związek bo po prostu myślę o spotykaniu się z innymi chłopakami.

Chciałam, żebyśmy się zeszli do Erasmusie, nie teraz... po prostu wszystko wyszło spod kontroli. Po powrocie do Włoch myślałam, żeby mu napisać, żeby przeczekać te 4 miechy jeszcze bo potem znowu czekają nas dojazdy, ale nie chcę go skrzywdzić znowu. Wiem, że potrzebuję jeszcze tych 4 miesięcy dla siebie. Kłócę się sama ze sobą bo wiem, że z jednej strony mam faceta, który zrobiłby dla mnie wszystko i którego ja też kocham. Z drugiej strony wiem, że potrzebuje jeszcze trochę czasu, żeby się wyszumieć i pospotykać z innymi.To takie sprzeczne ze sobą. Boję się, że w przyszłości mogłabym to popsuć jeśli `moje żądze` wzięłyby górą nad uczuciem do Jacka... jak to pogodzić?

Czy któraś z Was widzi może jakieś rozwiązanie? Pozdrawiam

Dla mnie pogrubione jest najważniejsze. Nigdy nie rozumiałam i nie zrozumiem takich deklaracji. Jak można kogoś kochać, a jednocześnie chcieć spotykać się z innymi facetami? Po co? Czego ci brakuje w związku z Jackiem?

Skoro po takim czasie poczułaś, że go kochasz, a on również tęsknił i czekał, to całe te zdarzenie dałoby mi kopa. Miałabym ochotę na wszystko, dobry humor, śpiewałabym z radości :P U ciebie tego nie widzę, widzę tylko dylematy, co masz robić, dylematy które miałaś przed rozstaniem. Jak widać wróciły, pomimo tego, że zapewniasz, że go kochasz.

Każdy chce się realizować, spełniac marzenia, wiele osób pragnie podróżować i nie ma nic w tym złego. Pomyśl jednak, czy jak odejdą studia, erazmus, nie poczujesz, że brak ci jakiejś stabilności?
Też urzędowałam na erazmusie, miałam pracę wyjazdową, non stop na walizkach i wydawało mi się to naprawdę wow: fajne zarobki, szkolenie języka, podróżowanie, poznawanie nowych ludzi, ale pojawiło się pewne ALE Zauważyłam, że moi rówieśnicy są w udanych związkach, niektórzy pozakładali rodziny, idą do przodu, a ja stwierdziłam, że stoję w miejscu - zmieniałam lokalizację, ale nie potrafiłam np. stworzyć sensownego związku.

Przemyśl, czego tak naprawdę chcesz, bo rezygnując teraz z Jacka, możesz go już nie odzyskać, a jednocześnie będąc z nim wbrew sobie też nie będziesz szczęśliwa.

[harvvey]

Napisane przez ibizka_

Zawsze byłam przeciwniczką związków na odległość jednak gdy poznałam kogoś naprawdę wartościowego, powiedziałam - ok spróbujmy. Wszystko było fajnie w wakacje, potem zaczęły się studia, ja studiuję w Poznaniu, on w Warszawie. Nasi rodzice mieszkają w centrum. Mam bardzo wymagające studia, dlatego nie mam czasu ani dla siebie ani dla znajomych w ciągu tygodnia, pozostają weekendy. Od momentu jak zaczęłam być z Jackiem weekendy spędzaliśmy razem i nie mogłam pogodzić życia - uniwersytet / znajomi / Jacek. Było mi bardzo ciężko bo moje życie ograniczało się do nauki w ciągu tygodnia i do spotkań z Jackiem na weekendach. Próbowałam to pogodzić ze spotkaniami z moim znajomymi, ale było ciężko bo widzieliśmy się przeważnie raz na 2 tygodnie więc chcieliśmy spędzić chwilę razem. Czasami nasze spotkania polegały na tym, że ja uczyłam się w ciągu dnia na weekendach, a wieczorem szliśmy razem spać po prostu. Zerwałam z Jackiem po roku bo nie dawałam psychicznie rady... Poza tym do tego doszło kilka innych aspektów. Byłam na 2 roku i wizja spędzenia takich kolejnych 3 lat zabijała mnie.

Teraz jestem na Erasmusie we Włoszech. Na Wielkanoc wróciłam do Polski. Spotkałam się z Jackiem w Warszawie pierwszy raz po rozstaniu, minęło już 1.5 roku. Wcześniej widzieliśmy się tylko 2 razy przelotnie na imprezie. Zjedliśmy kolację, odprowadził mnie na pociąg i się pożegnaliśmy. Po chwili coś we mnie ruszyło i wybiegłam z pociągu za nim. Nie mogłam go znaleźć, telefon mi się rozładował więc nie miałam jak zadzwonić. To dłuższa historia, ale skończyło się tak, że przyjechał z domu jeszcze raz na dworzec i powiedziałam mu, że ciągle za nim tęsknie itd. Był w strasznym szoku. On też tęsknił. Nie chciałam się z nim spotykać potem bo wiedziałam, że wracam jeszcze do Włoch na 4 miechy, ale moja siostra mnie namówiła. Miałam wolną chatę więc zaprosiłam go do siebie. Dużo rozmawialiśmy, został u mnie na noc, w końcu pokochaliśmy się... chciałam się zejść po moim powrocie bo wizja dojazdów w Polsce kolejny rok jest dla mnie wystarczająco przerażająca (został mi ostatni rok studiów), a co dopiero Polska-Włochy... ale serce wygrało nad rozumem.

Wiem, że go kocham i nie spotkam nikogo tak wyjątkowego jak on, ale z drugiej strony nie wyszalałam się jeszcze i ogólnie jestem typem człowieka, który potrzebuje dużo doświadczenia w życiu, żeby czuć się szczęśliwym i spełnionym. Mam takie poczucie, że chciałabym pospotykać się jeszcze z innymi chłopakami, żeby mieć jakieś porównanie. Będąc na Erasmusie dopiero zaczęłam korzystać z życia trochę bo zawsze musiałam się dużo uczyć. Było mi dobrze z faktem, że jestem wolna bo nie byłam ograniczona, ale z drugiej strony brakowało mi Jacka. On mówi o mnie już jako swojej dziewczynie, w Polsce spędziliśmy teraz kilka dni razem. Uważa, że te 4 miechy to dobry test dla nas. Ja teraz wróciłam i jest mi ciężko bo po 1. nie będziemy się widywać (ew. za 2 miesiące... ) po 2. boję się, że to nie jest czas na poważny związek bo po prostu myślę o spotykaniu się z innymi chłopakami.

Chciałam, żebyśmy się zeszli do Erasmusie, nie teraz... po prostu wszystko wyszło spod kontroli. Po powrocie do Włoch myślałam, żeby mu napisać, żeby przeczekać te 4 miechy jeszcze bo potem znowu czekają nas dojazdy, ale nie chcę go skrzywdzić znowu. Wiem, że potrzebuję jeszcze tych 4 miesięcy dla siebie. Kłócę się sama ze sobą bo wiem, że z jednej strony mam faceta, który zrobiłby dla mnie wszystko i którego ja też kocham. Z drugiej strony wiem, że potrzebuje jeszcze trochę czasu, żeby się wyszumieć i pospotykać z innymi. To takie sprzeczne ze sobą. Boję się, że w przyszłości mogłabym to popsuć jeśli `moje żądze` wzięłyby górą nad uczuciem do Jacka... jak to pogodzić?

Czy któraś z Was widzi może jakieś rozwiązanie? Pozdrawiam

Jakby tu mieć ciastko i zjeść ciastko

Zostaw tego chłopaka w spokoju, nie dojrzałaś do związku i zachowujesz się fatalnie. Przeprasza, ale od kiedy z ukochanej osoby robi się koło ratunkowe?

Przy każdej rozłące planujesz zawieszać związek?

To brzmi jak: "Kochanie, co powiesz na związek po moim powrocie do Polski? Mam jeszcze ochotę trochę pobzykać, a nie chcę cię zdradzać". Dawno nic mnie tak nie zgorszyło.

[ibizka_]

Napisane przez niebieskie_oczko

Dla mnie pogrubione jest najważniejsze. Nigdy nie rozumiałam i nie zrozumiem takich deklaracji. Jak można kogoś kochać, a jednocześnie chcieć spotykać się z innymi facetami? Po co? Czego ci brakuje w związku z Jackiem?

Skoro po takim czasie poczułaś, że go kochasz, a on również tęsknił i czekał, to całe te zdarzenie dałoby mi kopa. Miałabym ochotę na wszystko, dobry humor, śpiewałabym z radości :P U ciebie tego nie widzę, widzę tylko dylematy, co masz robić, dylematy które miałaś przed rozstaniem. Jak widać wróciły, pomimo tego, że zapewniasz, że go kochasz.

Każdy chce się realizować, spełniac marzenia, wiele osób pragnie podróżować i nie ma nic w tym złego. Pomyśl jednak, czy jak odejdą studia, erazmus, nie poczujesz, że brak ci jakiejś stabilności?
Też urzędowałam na erazmusie, miałam pracę wyjazdową, non stop na walizkach i wydawało mi się to naprawdę wow: fajne zarobki, szkolenie języka, podróżowanie, poznawanie nowych ludzi, ale pojawiło się pewne ALE Zauważyłam, że moi rówieśnicy są w udanych związkach, niektórzy pozakładali rodziny, idą do przodu, a ja stwierdziłam, że stoję w miejscu - zmieniałam lokalizację, ale nie potrafiłam np. stworzyć sensownego związku.

Przemyśl, czego tak naprawdę chcesz, bo rezygnując teraz z Jacka, możesz go już nie odzyskać, a jednocześnie będąc z nim wbrew sobie też nie będziesz szczęśliwa.

Wiem, że boję się trochę poważnego związku... Przy nim jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, tak też było teraz jak byłam w Polsce. W związku z Jackiem nie brakuje mi praktycznie niczego. Jedyne co mnie martwiło to, że nie miałam nigdy orgazmu... dlatego zaczęłam się zastanawiać jakby było z kimś innym.
Co do kwestii kocham, a myślę o spotykaniu się z innymi... sama źle się z tym czuję. Staram się to zdusić w sobie to uczucie, ale to nie jest takie łatwe...

---------- Dopisano o 01:45 ---------- Poprzedni post napisano o 01:42 ----------

Napisane przez harvvey

Jakby tu mieć ciastko i zjeść ciastko

Zostaw tego chłopaka w spokoju, nie dojrzałaś do związku i zachowujesz się fatalnie. Przeprasza, ale od kiedy z ukochanej osoby robi się koło ratunkowe?

Przy każdej rozłące planujesz zawieszać związek?

To brzmi jak: "Kochanie, co powiesz na związek po moim powrocie do Polski? Mam jeszcze ochotę trochę pobzykać, a nie chcę cię zdradzać". Dawno nic mnie tak nie zgorszyło.

Ostro. Ale może właśnie tego mi było trzeba. Nigdy nie chciałaś mieć porównania z kimś innym?

[harvvey]

Napisane przez ibizka_

Co do kwestii kocham, a myślę o spotykaniu się z innymi... sama źle się z tym czuję. Staram się to zdusić w sobie to uczucie, ale to nie jest takie łatwe...

Gdybyś go kochała tak, jak tutaj wypisujesz, to w tyłku byś miała innych facetów. Ja na mojego też czekałam - ponad miesiąc, aż pozałatwia swoje sprawy i przeprowadzi się do mojego miasta (w ciągu tego miesiąca nie widzieliśmy się ani razu, bo dzieliło nas ponad 600km), ale do głowy mi nie przyszło, żeby przekładać początek związku, taka byłam szczęśliwa...
U ciebie, zamiast szczerej miłości, widać kombinowanie jakby tu się najlepiej ustawić, co by przed uwięzieniem w lochach zaznać jeszcze trochę wolności.

[ibizka_]

Napisane przez harvvey

Gdybyś go kochała tak, jak tutaj wypisujesz, to w tyłku byś miała innych facetów. Ja na mojego też czekałam - ponad miesiąc, aż pozałatwia swoje sprawy i przeprowadzi się do mojego miasta (w ciągu tego miesiąca nie widzieliśmy się ani razu, bo dzieliło nas ponad 600km), ale do głowy mi nie przyszło, żeby przekładać początek związku, taka byłam szczęśliwa...
U ciebie, zamiast szczerej miłości, widać kombinowanie jakby tu się najlepiej ustawić, co by przed uwięzieniem w lochach zaznać jeszcze trochę wolności.

Jakby to nie wyglądało to wiem, że go kocham. Dużo dla niego poświęciłam, zresztą nieistotne. Sama staram się teraz zrozumieć swój tok rozumowania, dlatego subiektywna krytyka też jest mile widziana...

[harvvey]

Napisane przez ibizka_

Jakby to nie wyglądało to wiem, że go kocham. Dużo dla niego poświęciłam, zresztą nieistotne. Ostatnie pytanie, Twój TŻ był Twoim pierwszym?

Przed nim pół roku spotykałam się z innym, więc nie był pierwszym, ale za to pierwszym na serio. Pewnie pytasz o kwestię seksu, bo czuję, że właśnie to wierci ci dziurę w brzuchu - TŻ jest moim drugim, więc nie mam powalającego doświadczenia, jednak więcej mi do szczęścia nie potrzeba.

Moim zdaniem fatalnie sprawę rozegrałaś, odstawiłaś szopkę na dworcu, dałaś mu nadzieję, a potem nagle uznałaś, że chcesz się jednak wyszaleć. Dla mnie to niepojęte, nie wyobrażam sobie odstawić na bok faceta, którego kocham

[tyene]

Orgazm to rzecz wyuczona. Odrobina pracy ze strony Twojej i Jacka i spokojnie mozecie sprobowac tam dojsc. Mysle, ze Twoja wizja, ze z innym umieralabys z rozkoszy opiera sie na troche nieprawdziwych wyobrazeniach na temat kobiecej seksualnosci.

Zachecam Cie do przeczytania "Jej orgazm najpierw" i wreczenia Jackowi, jezeli seksualnosc to to, co sprawia, ze zastanawiasz sie nad tym, jakby to bylo z innymi.

Dobra seksualnosc mozesz osiagnac w zwiazku z kims, kogo kochasz, za pomoca cwiczen, poszukiwan i pracy.

[niebieskie_oczko]

Napisane przez harvvey

Przed nim pół roku spotykałam się z innym, więc nie był pierwszym, ale za to pierwszym na serio. Pewnie pytasz o kwestię seksu, bo czuję, że właśnie to wierci ci dziurę w brzuchu - TŻ jest moim drugim, więc nie mam powalającego doświadczenia, jednak więcej mi do szczęścia nie potrzeba.

Moim zdaniem fatalnie sprawę rozegrałaś, odstawiłaś szopkę na dworcu, dałaś mu nadzieję, a potem nagle uznałaś, że chcesz się jednak wyszaleć. Dla mnie to niepojęte, nie wyobrażam sobie odstawić na bok faceta, którego kocham

Zgadzam się.
Widocznie Autorka kocha go tylko wtedy, gdy go widzi, a jak jest daleko, to myszy harcują

[ibizka_]

Napisane przez tyene

Orgazm to rzecz wyuczona. Odrobina pracy ze strony Twojej i Jacka i spokojnie mozecie sprobowac tam dojsc. Mysle, ze Twoja wizja, ze z innym umieralabys z rozkoszy opiera sie na troche nieprawdziwych wyobrazeniach na temat kobiecej seksualnosci.

Zachecam Cie do przeczytania "Jej orgazm najpierw" i wreczenia Jackowi, jezeli seksualnosc to to, co sprawia, ze zastanawiasz sie nad tym, jakby to bylo z innymi.

Dobra seksualnosc mozesz osiagnac w zwiazku z kims, kogo kochasz, za pomoca cwiczen, poszukiwan i pracy.

Prawdopodobnie Twoja odpowiedź trafia w sedno problemu... Dał mi do zrozumienia, że wcześniej było ok z jego partnerkami, ale jak było na prawdę, tego się nie dowiem... nie wiem czy problem tkwi we mnie, czy w Nim i stąd ta ciekawość...

[niebieskie_oczko]

Napisane przez ibizka_

Prawdopodobnie Twoja odpowiedź trafia w sedno problemu... nie wiem czy problem tkwi we mnie, czy w Nim i stąd ta ciekawość...

W was. Nad tym trzeba popracować.

A jak cię tak ciekawi, jak to jest się kochać z innym partnerem, to rozejrzyj się za jakimś gorącym Włochem :P

[tyene]

Napisane przez ibizka_

Prawdopodobnie Twoja odpowiedź trafia w sedno problemu... nie wiem czy problem tkwi we mnie, czy w Nim i stąd ta ciekawość...

Moze ani w nim, ani w Tobie? Moze po prostu seksualnosc to to, czego czlowiek tez sie uczy? Kobieta nie ma orgazmu automatycznie (przynajmniej znaczna wiekszosc) i zwykle potrzebuje szczegolnej troski, aby dojsc. Moze nie chodzi o to, jaka Ty jestes, ani z kim uprawiasz seks, ale o to, by odkryc troche bardziej te sfere? No, tu juz mozna polecic dobre fachowe ksiazki i lektury, fora internetowe, dojrzale i dajace madre rady na temat seksualnosci plus duzo cwiczen z partnerem.

Wedlug mnie, jezeli to seks Cie martwi i Twoj brak orgazmu, to nowy partner wcale nie jest rozwiazaniem. Rozwiazaniem jest odkrywanie ze swoim partnerem swojej seksualnosci.

Wszystkiego trzeba sie w zyciu troche uczyc - plywania, jazdy na rowerze, nauki jezykow, gotowania, ba, nawet efektywnego sprzatania. A w przypadku seksu niektorzy mysla, ze to przychodzi raz dwa, a jak nie przychodzi, to cos znami albo z partnerem jest nie tak. Nad kazdym aspektem zycia sie pracuje, w kazdym sie rozwija, w seksie rowniez.

[ibizka_]

Napisane przez tyene

Moze ani w nim, ani w Tobie? Moze po prostu seksualnosc to to, czego czlowiek tez sie uczy? Kobieta nie ma orgazmu automatycznie (przynajmniej znaczna wiekszosc) i zwykle potrzebuje szczegolnej troski, aby dojsc. Moze nie chodzi o to, jaka Ty jestes, ani z kim uprawiasz seks, ale o to, by odkryc troche bardziej te sfere? No, tu juz mozna polecic dobre fachowe ksiazki i lektury, fora internetowe, dojrzale i dajace madre rady na temat seksualnosci plus duzo cwiczen z partnerem.

Wedlug mnie, jezeli to seks Cie martwi i Twoj brak orgazmu, to nowy partner wcale nie jest rozwiazaniem. Rozwiazaniem jest odkrywanie ze swoim partnerem swojej seksualnosci.

Wszystkiego trzeba sie w zyciu troche uczyc - plywania, jazdy na rowerze, nauki jezykow, gotowania, ba, nawet efektywnego sprzatania. A w przypadku seksu niektorzy mysla, ze to przychodzi raz dwa, a jak nie przychodzi, to cos znami albo z partnerem jest nie tak. Nad kazdym aspektem zycia sie pracuje, w kazdym sie rozwija, w seksie rowniez.

Myślę, że masz rację. Już wcześniej podjęłam jakieś kroki ku temu i kupiłam książkę, którą mieliśmy razem przestudiować... ściągnęłam nawet filmy-poradniki... póki co trochę desperacji było. Bałam się tylko poruszyć ten temat z nim... nie chcę, żeby to odebrał jako atak. Poza tym wiem, że to trochę przeżywał. Potem ktoś z nas wyczytał, że orgazm występuje często dopiero po 2 latach współżycia i z czasem temat zamilkł...

[skazana_na_bluesa]

jak dla mnie to wcale tak bardzo nie kochasz Jacka, tylko mu współczuć twojego podejścia. mam dziwne wrażenie, że po prostu potrzebowałaś jakiegoś porywu serca, bo trochę się zaczęłaś nudzić w polsce. zostaw faceta w spokoju, jeśli chcesz bzykać na boku, bo go skrzywdzisz.
i tak już poza konkursem - gdzie tu wielka miłość z twojej strony? a w zasadzie - wasza? gdyby wam tak szalenie na sobie zależało to jedno by się przeniosło do drugiego- są przenosiny między uczelniami i wymiany studenckie -_-

[zuziazla]

Mój Boże, zostaw tego biednego Jacka w spokoju. Może jak już się pozbiera to znajdzie jakąś wartościową kobietę. Jesteś strasznie niedojrzała. Piszesz, że go kochasz, że nigdy nie spotkasz kogoś takiego jak on, ale... chciałabyś się wyszaleć z innymi facetami? Brak mi słów. Poza tym, moja droga, jeśli się kogoś naprawdę, naprawdę kocha i jest się tego uczucia pewnym to wierz mi - odległość nie jest problemem. Mój facet jest Włochem, mieszka we Włoszech, a ja jestem Polką mieszkającą we Finlandii więc dzieli nas prawie 4 tysiące kilometrów i... nic? I nadal się kochamy i planujemy wspólną przyszłość i pomimo trudności jesteśmy szczęśliwi. Moja rada dla ciebie? Wyszalej się tam w tej Italii, bo Włosi lubią takie Polki jak ty, a jak w końcu dojrzejesz to może docenisz jakie uczucie straciłaś. Pozdrawiam.

[_ema_]

Ale masakra - chciałam się z nim zejść, ale za 4 miesiące, bo na razie jestem na erazmusie i chciałam korzystać z życia, pospotykać się z chłopakami i w ogóle....
Może po prostu daj facetowi spokój?

[V i x e n]

Napisane przez ibizka_

Zawsze byłam przeciwniczką związków na odległość jednak gdy poznałam kogoś naprawdę wartościowego, powiedziałam - ok spróbujmy. Wszystko było fajnie w wakacje, potem zaczęły się studia, ja studiuję w Poznaniu, on w Warszawie. Nasi rodzice mieszkają w centrum. Mam bardzo wymagające studia, dlatego nie mam czasu ani dla siebie ani dla znajomych w ciągu tygodnia, pozostają weekendy. Od momentu jak zaczęłam być z Jackiem weekendy spędzaliśmy razem i nie mogłam pogodzić życia - uniwersytet / znajomi / Jacek. Było mi bardzo ciężko bo moje życie ograniczało się do nauki w ciągu tygodnia i do spotkań z Jackiem na weekendach. Próbowałam to pogodzić ze spotkaniami z moim znajomymi, ale było ciężko bo widzieliśmy się przeważnie raz na 2 tygodnie więc chcieliśmy spędzić chwilę razem. Czasami nasze spotkania polegały na tym, że ja uczyłam się w ciągu dnia na weekendach, a wieczorem szliśmy razem spać po prostu. Zerwałam z Jackiem po roku bo nie dawałam psychicznie rady... Poza tym do tego doszło kilka innych aspektów. Byłam na 2 roku i wizja spędzenia takich kolejnych 3 lat zabijała mnie.

Teraz jestem na Erasmusie we Włoszech. Na Wielkanoc wróciłam do Polski. Spotkałam się z Jackiem w Warszawie pierwszy raz po rozstaniu, minęło już 1.5 roku. Wcześniej widzieliśmy się tylko 2 razy przelotnie na imprezie. Zjedliśmy kolację, odprowadził mnie na pociąg i się pożegnaliśmy. Po chwili coś we mnie ruszyło i wybiegłam z pociągu za nim. Nie mogłam go znaleźć, telefon mi się rozładował więc nie miałam jak zadzwonić. To dłuższa historia, ale skończyło się tak, że przyjechał z domu jeszcze raz na dworzec i powiedziałam mu, że ciągle za nim tęsknie itd. Był w strasznym szoku. On też tęsknił. Nie chciałam się z nim spotykać potem bo wiedziałam, że wracam jeszcze do Włoch na 4 miechy, ale moja siostra mnie namówiła. Miałam wolną chatę więc zaprosiłam go do siebie. Dużo rozmawialiśmy, został u mnie na noc, w końcu pokochaliśmy się... chciałam się zejść po moim powrocie bo wizja dojazdów w Polsce kolejny rok jest dla mnie wystarczająco przerażająca (został mi ostatni rok studiów), a co dopiero Polska-Włochy... ale serce wygrało nad rozumem.

Wiem, że go kocham i nie spotkam nikogo tak wyjątkowego jak on, ale z drugiej strony nie wyszalałam się jeszcze i ogólnie jestem typem człowieka, który potrzebuje dużo doświadczenia w życiu, żeby czuć się szczęśliwym i spełnionym. Mam takie poczucie, że chciałabym pospotykać się jeszcze z innymi chłopakami, żeby mieć jakieś porównanie. Będąc na Erasmusie dopiero zaczęłam korzystać z życia trochę bo zawsze musiałam się dużo uczyć. Było mi dobrze z faktem, że jestem wolna bo nie byłam ograniczona, ale z drugiej strony brakowało mi Jacka. On mówi o mnie już jako swojej dziewczynie, w Polsce spędziliśmy teraz kilka dni razem. Uważa, że te 4 miechy to dobry test dla nas. Ja teraz wróciłam i jest mi ciężko bo po 1. nie będziemy się widywać (ew. za 2 miesiące... ) po 2. boję się, że to nie jest czas na poważny związek bo po prostu myślę o spotykaniu się z innymi chłopakami.

Chciałam, żebyśmy się zeszli po Erasmusie, nie teraz... po prostu wszystko wyszło spod kontroli. Po powrocie do Włoch myślałam, żeby mu napisać, żeby przeczekać te 4 miechy jeszcze bo potem znowu czekają nas dojazdy, ale nie chcę go skrzywdzić znowu. Wiem, że potrzebuję jeszcze tych 4 miesięcy dla siebie. Kłócę się sama ze sobą bo wiem, że z jednej strony mam faceta, który zrobiłby dla mnie wszystko i którego ja też kocham. Z drugiej strony wiem, że potrzebuje jeszcze trochę czasu, żeby się wyszumieć i pospotykać z innymi. To takie sprzeczne ze sobą. Boję się, że w przyszłości mogłabym to popsuć jeśli `moje żądze` wzięłyby górą nad uczuciem do Jacka... możliwe jest zakochać się jednocześnie wiedząc, że to nie jest jeszcze na to czas? jak to pogodzić?

Czy któraś z Was widzi może jakieś rozwiązanie? Pozdrawiam

Dajesz facetowi nadzieję odstawiając szopkę na dworcu z wielką tęsknotą i chęcią powrotu jednocześnie wiedząc, że chcesz się jeszcze pozabawiać z innymi - dla mnie totalna abstrakcja. Egoizm najwyższej formy. Daj facetowi spokój i szansę na znalezienie kogoś, kto dojrzał do związku i jest gotowy poświęcić się mu bez myśli, jakby to było poobracać innego.

[Lexie]

Masz okropnie niedojrzałe podejście. W ogóle taki problem typu "muszę się jeszcze wyszaleć" z jednoczesną deklaracją jak to się kogoś kocha wielce, do tego ładnie motywowany tekstem, że jest się taką osobą co to potrzebuje wielu doświadczeń w życiu... trąci nastolatką a nie dorosłą kobietą. Moim zdaniem nie dorosłaś do związku, prawdopodobnie skrzywdzisz tego faceta w ten czy inny sposób.

Bawisz się nim. Najpierw z nim zrywasz (moim zdaniem bez szczególnego powodu), potem wylatujesz za nim z pociągu, potem zapraszasz do siebie, uprawiasz seks, schodzisz się... A zaraz po tym stwierdzasz, że to Ci jednak nie odpowiada, bo byś wolała jeszcze sobie przygruchać paru facetów we Włoszech, a tu wylądowałaś uwiązana do chłopaka. Zastanów się czego chcesz, tak strasznie go kochasz, tęskniłaś za nim tyle czasu, ale jak tylko się zeszliście, zaczynasz myśleć o innych.

Abstrakcja dla mnie, gdy się zakochiwałam - nie widziałam nikogo poza swoim facetem. W pierwszym byłam chyba najbardziej zadurzona i nie przyszłoby mi do głowy nawet zastanawiać się jak by to było z jakimś innym...

[Ashaai]

Każesz miłości poczekać aż się wyszalejesz. To szalej. Nie zdziw się jednak, jak nie będziesz miała 'do czego' wracać, bo jemu znudzi się czekanie na kogoś, kto traktuje go jak zabezpieczenie na spokojną przyszłość.
Albo kochasz i chcesz z nim być TU i TERAZ albo daj temu spokój. Jemu daj wolność i szanse na szczęście z kim innym, a sobie czas na szaleństwa i zbieranie doświadczeń.

To co robisz teraz jest paskudne.

[magd102]

Ja jestem ze swoim już prawie 2 lata ,a od roku w związku na odległość gdzie widujemy sie co miesiąc- półtora i jakoś nie miałam myśli by na ten okres zerwać żebym się wyszalała... i tak on jest moim pierwszym facetem i również miałam problem z orgazmem - bardzo się starał bym doszła,uprawialiśmy sex po 2h,różne pozycje itd. i dupa... nic nie przychodziło... ale ja wiedziałam i tłumaczyłam mu że dla mnie to za wcześnie i potrzebuje czasu po prostu żeby się otworzyć... udało się po 8 miesiącach praktycznie codziennego seksu... a teraz czekam aż wróci do kraju. Miałam przez ten okres gdy wyjechał sporo propozycji luźnych znajomości ze śniadaniem skoro faceta nie ma i z żadnej nie skorzystałam a wręcz byłam zbulwersowana że ludzie tak podchodzą do takich spraw...
wcześniej jak nie dochodziłam też nie wyobrażałam sobie wymieniać go na inny model by się "wyszumiec" lub sprawdzić czy z innym dojde...

Jak dla mnie to Ty go nie kochasz,tylko w Polsce nie znalazłaś nikogo na zastępstwo za niego w mieście studiowania i Twój przypływ uczuć to tak naprawde tęsknota za bliskością ale nie za samym facetem!

[elvegirl]

Znaczy co, nie znalazłaś nikogo innego, więc się nawinął były, pomyślałaś że a może by tak, bzyknęłaś go, okazało się że dalej nie masz orgazmu i odechciało Ci się?

No daj spokój, zajmij się lepiej poszukiwaniem orgazmu z kimś innym, kogo będziesz miała na miejscu, z kim połączysz wyjścia ze znajomymi i regularny, częsty seks.

[charsi]

Napisane przez ibizka_

Chciałam, żebyśmy się zeszli po Erasmusie, nie teraz... po prostu wszystko wyszło spod kontroli. Po powrocie do Włoch myślałam, żeby mu napisać, żeby przeczekać te 4 miechy jeszcze bo potem znowu czekają nas dojazdy, ale nie chcę go skrzywdzić znowu. Wiem, że potrzebuję jeszcze tych 4 miesięcy dla siebie. Kłócę się sama ze sobą bo wiem, że z jednej strony mam faceta, który zrobiłby dla mnie wszystko i którego ja też kocham. Z drugiej strony wiem, że potrzebuje jeszcze trochę czasu, żeby się wyszumieć i pospotykać z innymi. To takie sprzeczne ze sobą. Boję się, że w przyszłości mogłabym to popsuć jeśli `moje żądze` wzięłyby górą nad uczuciem do Jacka... możliwe jest zakochać się jednocześnie wiedząc, że to nie jest jeszcze na to czas? jak to pogodzić?

Czy któraś z Was widzi może jakieś rozwiązanie? Pozdrawiam

Widzę, zostaw biednego chłopa w spokoju.
Nie rozumiem Cię - albo się kogoś kocha i wszyscy inni przestają mieć znaczenie, a jeśli ta osoba nie jest wystarczająca to nie pakujemy się w związek z nią. Mieszasz mu w głowie, chcesz wyznaczać jakieś terminy do wznowienia związku, dla mnie to paranoja. Pomyślałaś przez chwilę, jak to może wyglądać z perspektywy faceta?

[Clemence]

Po pierwszym poście myślę- o co tej dziewczynie moze chodzić? ma wszystko w związku,jest szczęśliwa... ALE?

Po tym poście doszłam do wniosku.

Sorry wybacz, ja tego nie trawię,że Ty chcesz zmienić wszystko (jak dla mnie) TYLKO dlatego,że nie masz orgazmu.
Naprawdę Ciebie to tak przeraża,żeby rzucać cały związek i szukać innego faceta??!!
A to nie łatwiej porozmawiać z Nim ?albo pójść do jakiejś poradni ?!

Wydajesz sie mądrą i oczytaną dziewczyną. Więc naprawdę proszę Cię, pomyśl.
Rzucisz tego Jacka znowu. Co to da?
Kogo szukasz?
Zastanów się dobrze,bo po prostu mnie zatkało i to dobrze.

Masz wszystko a nadal szukasz,sama nie wiesz czego.
Usiądź i zastanów się nad tym,bo wiele osób ma mniej szczęścia w życiu niż TY. I chciałoby być w tak komfortowej sytuacji..

---------- Dopisano o 11:24 ---------- Poprzedni post napisano o 11:22 ----------

Pozas tym ja nigdy nie zrozumiem podejscia "wyszumieć się".
W czym się wyszumieć?
Albo związek Ci odpowiada i jesteście razem szczęśliwi albo nie.

Chcesz pozaliczać dla fantazji ?
Jakoś nie rozumiem tej wizji,nigdy nie zrozumiem,moze ze mna coś jest nie tak,ale dla mnie takie podejście to jedynie wykorzystanie drugiej osoby dla własnych zachcianek.
Nawet jak dwie osoby się na to zgadzają to też tego nie rozumiem.

Starzeję się zapewne

Oprzytomniej.

[ibizka_]

Napisane przez Clemence

Pozas tym ja nigdy nie zrozumiem podejscia "wyszumieć się".
W czym się wyszumieć?
Albo związek Ci odpowiada i jesteście razem szczęśliwi albo nie.

Właśnie o to chodzi, że nie każdy ma taką potrzebę. Mam siostrę, która ma męża, dziecko, dom. Pracuje i jest szczęśliwa, ma spokojne i stabilne życie. Ja staram się wyciągnąć z życia 150% i dlatego dużo podróżuję, teraz jestem na wymianie studenckiej itp itd... taki charakter po prostu.

Masz wszystko a nadal szukasz,sama nie wiesz czego.
Usiądź i zastanów się nad tym,bo wiele osób ma mniej szczęścia w życiu niż TY. I chciałoby być w tak komfortowej sytuacji..

Rozumiem krytykę. Dla mniej samej jest to sprzeczne ze sobą, ale miałam nadzieje, że znajdzie się chociaż jedna osoba, która była w podobnej sytuacji. Naprawdę nikt nie miał potrzeby wyszalenia się, zrealizowania jakichś planów przed wejściem w poważny związek?

[elvegirl]

Napisane przez ibizka_

Naprawdę nikt nie miał potrzeby wyszalenia się, zrealizowania jakichś planów przed wejściem w poważny związek?

Ja miałam. Ale jak chciałam się wyszumieć, to nie dawałam żadnemu facetowi nadziei na związek. Po prostu zwyczajnie nie wiedziałam ile mi ten okres wyszumienia zajmie i czy jak już mi przejdzie, to będę wciąż chciała tego faceta. Nie zmuszam nikogo do czekania na coś, czego sama nie jestem pewna.

Trochę szacunku do drugiego człowieka, serio.

[ibizka_]

Napisane przez elvegirl

Ja miałam. Ale jak chciałam się wyszumieć, to nie dawałam żadnemu facetowi nadziei na związek. Po prostu zwyczajnie nie wiedziałam ile mi ten okres wyszumienia zajmie i czy jak już mi przejdzie, to będę wciąż chciała tego faceta. Nie zmuszam nikogo do czekania na coś, czego sama nie jestem pewna.

Trochę szacunku do drugiego człowieka, serio.

Prawdopodobnie nie spotkałaś w tym okresie nikogo na kim Ci naprawdę zależało więc mogłaś się wyszumieć. Zazdroszczę, że nie miałaś tego typu rozterek. Ja z jednej strony chcę być z nim, ale z drugiej boję się, że to jeszcze nie teraz. Nie chciałabym, żeby to potem się na nas odbiło bo wiem, że to byłby już definitywny koniec.

[skazana_na_bluesa]

jak wiedziałam, że chcę się wyszumieć (ale nie było to bzykanie się z obcymi na orgazmusie) to z góry mówiłam, że nie szukam związku i nikogo nie okłamywałam, że kocham.

[elvegirl]

Napisane przez ibizka_

Prawdopodobnie nie spotkałaś w tym okresie nikogo na kim Ci naprawdę zależało więc mogłaś się wyszumieć.

Jeśli ma się ochotę żeby się wyszumieć, to znaczy że dotychczasowy partner to nie jest TO. Tak po prostu. Tutaj nie ma żadnej filozofii, serio. Jeśli będąc z kimś, zastanawiasz się czy z innym nie byłoby Ci lepiej, to znaczy że nie masz w obecnym związku tego, czego szukasz, czego na daną chwilę potrzebujesz, co by sprawiało, że czułabyś się w związku spełniona. I tyle.

Swoją drogą, dlaczego się nie wyszalałaś przez ten czas po rozstaniu?

[V i x e n]

Napisane przez ibizka_

Prawdopodobnie nie spotkałaś w tym okresie nikogo na kim Ci naprawdę zależało więc mogłaś się wyszumieć. Zazdroszczę, że nie miałaś tego typu rozterek. Ja z jednej strony chcę być z nim, ale z drugiej boję się, że to jeszcze nie teraz. Nie chciałabym, żeby to potem się na nas odbiło bo wiem, że to byłby już definitywny koniec.

Jak Ci na kimś NAPRAWDĘ zależy to nie masz ochoty zwodzić go, mydlić mu oczu gadkami o tęsknocie i próbować z innymi. To jest NAPRAWDĘ bardzo proste.

[ibizka_]

Napisane przez elvegirl

Swoją drogą, dlaczego się nie wyszalałaś przez ten czas po rozstaniu?

Napisane przez skazana_na_bluesa

jak wiedziałam, że chcę się wyszumieć (ale nie było to bzykanie się z obcymi na orgazmusie) to z góry mówiłam, że nie szukam związku i nikogo nie okłamywałam, że kocham.

Bo nie miałam na to czasu. Takie studia. Będąc na Erasmusie wreszcie mam czas dla siebie. I nie chodzi o zaliczanie hordy napalonych Włochów bo to nie jest to co mi potrzeba do szczęścia. To chyba zwyczajna obawa przed tym, że Jacek miałby być już tym ostatnim... może obawa przed poważnym związkiem?

Napisane przez V i x e n

Jak Ci na kimś NAPRAWDĘ zależy to nie masz ochoty zwodzić go, mydlić mu oczu gadkami o tęsknocie i próbować z innymi. To jest NAPRAWDĘ bardzo proste.

Jestem pewna, że to prawdziwe uczucie i właśnie z tego powodu jest to tym bardziej ciężkie dla mnie bo nie chcę stracić czegoś prawdziwego dla ulotnych chwil. Zastanawiam się tylko czy jest możliwe zdusić to w sobie czy to i tak wyjdzie po latach i zniszczy wszystko co było skrupulatnie budowane w związku...