Psychiatra - cz.4.

[Dearlie]

Napisane przez nursii

Zrobiłam dziś pierwszy mały kroczek w kierunku walki o siebie i swoje życie... zapisałam się na wizytę do psychiatry, niestety dopiero na 19 marca;/ Będę musiała jakoś przeżyć do tego czasu...

Najtrudniejszy pierwszy krok... a później już tak jak my,będziesz łykała tableteczki jak cukiereczki. :brzyda l: Oczywiście żartuję. Brawa za odwagę, teraz już będzie z górki.

[nursii]

Napisane przez Dearlie

Najtrudniejszy pierwszy krok... a później już tak jak my,będziesz łykała tableteczki jak cukiereczki. :brzyda l: Oczywiście żartuję. Brawa za odwagę, teraz już będzie z górki.

Najbardziej boję się, że lakarka mnie wysmieje, powie, że w d*pie mi się poprzewracało, że wymyślam itp.( tak np.twierdzi od zawsze moja matka, kiedy próbuję jej powiedzieć, co czuję...). Ale ja już tak od 22 lat, życie przemija gdzieś obok mnie, beze mnie!;/
Dearlie, możesz mi napisać( na priv) dokładnie jak wygląda u Ciebie mania? I jak to się stało, że zostałaś zdiagnozowana?

[Dearlie]

Napisane przez nursii

Najbardziej boję się, że lakarka mnie wysmieje, powie, że w d*pie mi się poprzewracało, że wymyślam itp.( tak np.twierdzi od zawsze moja matka, kiedy próbuję jej powiedzieć, co czuję...). Ale ja już tak od 22 lat, życie przemija gdzieś obok mnie, beze mnie!;/
Dearlie, możesz mi napisać( na priv) dokładnie jak wygląda u Ciebie mania? I jak to się stało, że zostałaś zdiagnozowana?

Kochana, uwierz mi, żaden psychiatra Cię nie wyśmieje. Gdyby nie tacy jak my, to nie mieli by pracy, więc dlaczego mieliby nas wyśmiewać? Psychiatra przeprowadzi z Tobą wywiad i podejmie decyzję czy potrzebujesz leczenia farmakologicznego, czy może wystarczy w Twoim przypadku tylko terapia i skieruje Cię do psychologa. Wielu zaburzeniach konieczne jest leczenie dwutorowe ( sama sobie tę nazwę tu wymyśliłam, nie wiem czy jest dobry kontekst ).

Moja mania wiąże się z agresją, tutaj nie ma się co rozpisywać, bo na pewno nie masz takich stanów jak ja i mówię Ci to już teraz ja, mimo, że psychiatrą nie jestem. Zdiagnozowana zostałam błyskawicznie. Moje zachowania aktualne i z przeszłości jednoznacznie wskazują na ChAD.

[nursii]

Napisane przez Dearlie

Kochana, uwierz mi, żaden psychiatra Cię nie wyśmieje. Gdyby nie tacy jak my, to nie mieli by pracy, więc dlaczego mieliby nas wyśmiewać? Psychiatra przeprowadzi z Tobą wywiad i podejmie decyzję czy potrzebujesz leczenia farmakologicznego, czy może wystarczy w Twoim przypadku tylko terapia i skieruje Cię do psychologa. Wielu zaburzeniach konieczne jest leczenie dwutorowe ( sama sobie tę nazwę tu wymyśliłam, nie wiem czy jest dobry kontekst ).

Moja mania wiąże się z agresją, tutaj nie ma się co rozpisywać, bo na pewno nie masz takich stanów jak ja i mówię Ci to już teraz ja, mimo, że psychiatrą nie jestem. Zdiagnozowana zostałam błyskawicznie. Moje zachowania aktualne i z przeszłości jednoznacznie wskazują na ChAD.

Ja nie chcę się diagnozować sama, nie chcę tu wypisywać, że mam na pewno tą czy tamtą chorobę... ale też się zastanawiam, czy to nie CHAD;/ No cóż pozostaje mi czekać do tego 19 marca. U mnie też jest agresja, głównie w stronę TŻ, werbalna ale i fizyczna( np. kiedy wkurzy mnie jakiś jego żart, potrafię go uderzyć w twarz), co do mojej matki to agresja na samą myśl mi się włącza, większość dni mam też ochotę zabić wszystkich ludzi w moim otoczeniu... a następnego dnia wydaje mi się, że lubię wszystkich, chcę być dla nich miła i kochać wszystkich ludzi;/ Jak tak analizuje swoje życie wstecz, to robiłam wiele akcji, takich których" normalny" człowiek by nie zrobił, później siebie za nie nienawidziłam, wstydziłam się. Aha, jeszcze agresja wobec samej siebie- w gimnazjum cięłam się strasznie, później przestałam ale tylko ze względu na to, że moje ręce już nie miały miejsca na kolejne sznyty,cięłam się też na kostkach, łydkach, później przestałam, teraz głównie mam ochotę wyrwać sobie wszystkie włosy i wyzywam sama siebie w myślach, od najgorszych. Ciągle czuję, że nie pasuję do tego świata.
Dziś mam natomiast taki dzień, w którym czuję pustkę, nic właściwie konkretnego nie czuję, różne myśli mi się przez głowe przelewają, z których nic nie wynika...;/

[plesiunia]

Dlaczego ja jestem taka beznadziejna

[isza89]

Napisane przez nursii

Zrobiłam dziś pierwszy mały kroczek w kierunku walki o siebie i swoje życie... zapisałam się na wizytę do psychiatry, niestety dopiero na 19 marca;/ Będę musiała jakoś przeżyć do tego czasu...

Gratuluję, nursii!

[plesiunia]

Napisane przez isza89

Gratuluję, nursii!

i ja gratuluję...nie ogarniam samej siebie po manii mam już depresję, całe ręce we krwi

[isza89]

Napisane przez plesiunia

i ja gratuluję...nie ogarniam samej siebie po manii mam już depresję, całe ręce we krwi

Kiedy masz następną wizytę u psychiatry? Rozważałaś hospitalizację? Z tak rozchwianym nastrojem powinnaś być pod stałym nadzorem.

[plesiunia]

Napisane przez isza89

Kiedy masz następną wizytę u psychiatry? Rozważałaś hospitalizację? Z tak rozchwianym nastrojem powinnaś być pod stałym nadzorem.

W piątek mam wizyte... Jeszcze kilka dni temu mania, nawet mega pomysł pomaluje sobie włosy na czerwono a teraz wystarczyła jedna rozmowa a ja już mam całe ręce pocięte aż do krwi.

[isza89]

Napisane przez plesiunia

W piątek mam wizyte... Jeszcze kilka dni temu mania, nawet mega pomysł pomaluje sobie włosy na czerwono a teraz wystarczyła jedna rozmowa a ja już mam całe ręce pocięte aż do krwi.

To tylko dwa dni - dasz radę. Masz kogoś, kogo możesz poprosić, żeby Cię pilnował do tego czasu (rodziców, współlokatorów, przyjaciół)? Postaraj się nie zostawać sama. A jeśli znowu będzie tak źle, jak dziś (czyli cięcie) i/lub nie masz nikogo, kto Cię skutecznie upilnuje, to idź na izbę przyjęć, bo - moim zdaniem - to kwalifikuje się na oddział.

[plesiunia]

Napisane przez isza89

To tylko dwa dni - dasz radę. Masz kogoś, kogo możesz poprosić, żeby Cię pilnował do tego czasu (rodziców, współlokatorów, przyjaciół)? Postaraj się nie zostawać sama. A jeśli znowu będzie tak źle, jak dziś (czyli cięcie) i/lub nie masz nikogo, kto Cię skutecznie upilnuje, to idź na izbę przyjęć, bo - moim zdaniem - to kwalifikuje się na oddział.

wiem, w moim mieście nie ma oddziału psychiatrycznego, wiem bo już raz byłam na takim oddziale i to w mieście oddalonym o 40 km od mojego.

---------- Dopisano o 18:26 ---------- Poprzedni post napisano o 18:15 ----------

A opowiedzieć lekarzowi o relacji z byłym chłopakiem i to co się później dzieje? czy darować sobie? boję się że powie że to zwykły dół po nieszczęśliwej miłości

[isza89]

Napisane przez plesiunia

A opowiedzieć lekarzowi o relacji z byłym chłopakiem i to co się później dzieje? czy darować sobie? boję się że powie że to zwykły dół po nieszczęśliwej miłości

Opowiedzieć. Wszystko, co wpływa na Twój obecny stan jest istotne i ma znaczenie dla leczenia.

[plesiunia]

Napisane przez isza89

Opowiedzieć. Wszystko, co wpływa na Twój obecny stan jest istotne i ma znaczenie dla leczenia.

A dziś zadzwonił ten mój były(mamy koleżeńskie stosunki i myślałam że mi już przeszło) gadamy i zaczął się temat walentynek i mówi że on przed walentynkami dostał coś wyjątkowego od dziewczyny dla której mnie zostawił a ja co? ze łzami w oczach mówię "życzę szczęścia" rozłączam się i biorę nóż do ręki. strasznie się boję szpitala nie chcę znowu tam być

[Dearlie]

Napisane przez plesiunia

A dziś zadzwonił ten mój były(mamy koleżeńskie stosunki i myślałam że mi już przeszło) gadamy i zaczął się temat walentynek i mówi że on przed walentynkami dostał coś wyjątkowego od dziewczyny dla której mnie zostawił a ja co? ze łzami w oczach mówię "życzę szczęścia" rozłączam się i biorę nóż do ręki. strasznie się boję szpitala nie chcę znowu tam być

Urwij z nim kontakt! Nie ma czegoś takiego jak koleżeńskie stosunki z eksem, a już na pewno nie teraz, gdy w Tobie jeszcze tyle emocji w stosunku do niego! Wiem co piszę, bo przechodziłam to samo i nic mi nie pomogło tak bardzo, jak urwanie kontaktu. A on dupek, że w ogóle opowiada Ci takie rzeczy.

[plesiunia]

Napisane przez Dearlie

Urwij z nim kontakt! Nie ma czegoś takiego jak koleżeńskie stosunki z eksem, a już na pewno nie teraz, gdy w Tobie jeszcze tyle emocji w stosunku do niego! Wiem co piszę, bo przechodziłam to samo i nic mi nie pomogło tak bardzo, jak urwanie kontaktu. A on dupek, że w ogóle opowiada Ci takie rzeczy.

Nie on nie jest dupkiem(wiem bronię go) ale ale tyle razy zapewniałam go że już mi przeszło że pewnie uwierzył a ja nie chciałam stracić kontaktu. Pracujemy ze sobą tzn ja teraz jestem na zwolnieniu lekarskim

[Dearlie]

Napisane przez plesiunia

Nie on nie jest dupkiem(wiem bronię go) ale ale tyle razy zapewniałam go że już mi przeszło że pewnie uwierzył a ja nie chciałam stracić kontaktu. Pracujemy ze sobą tzn ja teraz jestem na zwolnieniu lekarskim

Jest. Rozumiem, że pracujecie ze sobą, ale to nie znaczy, że musicie utrzymywać ze sobą kontakt i to na płaszczyźnie "co i jak robiłem z moją dziewczyną". Rób co chcesz, ale sama widzisz, że do niczego dobrego to nie prowadzi.

[plesiunia]

Napisane przez Dearlie

Jest. Rozumiem, że pracujecie ze sobą, ale to nie znaczy, że musicie utrzymywać ze sobą kontakt i to na płaszczyźnie "co i jak robiłem z moją dziewczyną". Rób co chcesz, ale sama widzisz, że do niczego dobrego to nie prowadzi.

masz racje, ale sama wiesz jak to jest jak się kogoś kocha

[plesiunia]

Ten chłopak to już moja obsesja

[201708160922]

plesiunia, rozumiem miłość, ale ta relacja jest dla Ciebie destrukcyjna. Czas to sobie to uświadomić. Rozumiem strach przed szpitalem, ale jesteś dla siebie niebezpieczna. Powiedz o wszystkim psychiatrze. To, co opisujesz nie jest normalne.

[plesiunia]

Napisane przez CzasKomety

plesiunia, rozumiem miłość, ale ta relacja jest dla Ciebie destrukcyjna. Czas to sobie to uświadomić. Rozumiem strach przed szpitalem, ale jesteś dla siebie niebezpieczna. Powiedz o wszystkim psychiatrze. To, co opisujesz nie jest normalne.

Wiem....on się staje moją obsesją ile razy wydaje mi się że jest ok to gdy dowiaduję się choćby przypadkiem o czymś co jest z nim związane to muszę to odereagować tnąc sie

[201708160922]

Napisane przez plesiunia

Wiem....on się staje moją obsesją ile razy wydaje mi się że jest ok to gdy dowiaduję się choćby przypadkiem o czymś co jest z nim związane to muszę to odereagować tnąc sie

Wiec idz za rada Dearlie i zerwij kontakt zupelnie. Na pewno bedziesz mniej dowiadywala sie od ludzi niz od niego. Czy on wie, ze sie tniesz?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[asiuk]

Nursii, gratuluję dobrej decyzji! Nikt Cię nie wyśmieje!
Plesiunia, trzymam kciuki, żebyś potrafiła zawalczyć o siebie i zerwać kontakt

[nursii]

Plesiunia, ja też bym na Twoim miejscu definitywnie zerwała kontakt z tym kolesiem, skoro wiesz sama dokładnie, że jest źródłem Twoich problemów... niby dlaczego masz cierpieć przez tego typa?

Ja się czuję dziwnie, choć lepiej niż przez ostatnie tygodnie. Nie wiem jak nazwać ten stan: nic mi się nie chce, za nic nie mogę się zabrać( w mieszkaniu syf, który mi przeszkadza, ale i tak nie posprzątam, czeka na mnie nauka do egzaminu, który mam za tydzień no i pisanie pracy licencjackiej), chociaż wiem, że dobrze byłoby zrobić coś produktywnego... nie wiem, czy czuję smutek, czy raczej obojętność, pustkę. Taki głupi stan nijakości. Chciałabym poczuć się w końcu dobrze, być bardziej radosną, ale z drugiej strony boję się. Ogólnie ciągle czuję lęk i niepewność. Co chwilę mnie coś wkurza;/

[isza89]

Napisane przez nursii

Ja się czuję dziwnie, choć lepiej niż przez ostatnie tygodnie. Nie wiem jak nazwać ten stan: nic mi się nie chce, za nic nie mogę się zabrać( w mieszkaniu syf, który mi przeszkadza, ale i tak nie posprzątam, czeka na mnie nauka do egzaminu, który mam za tydzień no i pisanie pracy licencjackiej), chociaż wiem, że dobrze byłoby zrobić coś produktywnego... nie wiem, czy czuję smutek, czy raczej obojętność, pustkę. Taki głupi stan nijakości. Chciałabym poczuć się w końcu dobrze, być bardziej radosną, ale z drugiej strony boję się. Ogólnie ciągle czuję lęk i niepewność. Co chwilę mnie coś wkurza;/

Nursii, nie stawiaj sobie teraz zbyt dużych wymagań i nie narzucaj zbyt wielu obowiązków. Jesteś w gorszej formie i masz prawo nieco sobie odpuścić. Nastaw się na przetrwanie tego miesiąca - opracuj sobie plan minimum (jakieś powierzchowne ogarnięcie mieszkania, nauka na ten egzamin), a resztę zostaw na później, kiedy poczujesz się lepiej (z pracą licencjacką chyba jeszcze nie gonią Cię terminy, prawda?). Nie bój się też prosić o pomoc - jeśli z kimś mieszkasz, to może ten ktoś mógłby przez jakiś czas sprzątać za Ciebie, a Ty odwdzięczysz się tym samym po dojściu do siebie; promotora możesz poinformować, że nie czujesz się teraz najlepiej i w najbliższym czasie nie wyprodukujesz 10 rozdziałów i poprosić o wyrozumiałość. Grunt to w miarę (nie na 100%) ogarniać teraźniejszość i nie narobić sobie zbyt wielu zaległości (trochę Cię nie zabije). I najważniejsze - słuchać swojego organizmu. Jeśli dopomina się o zwolnienie tempa, to znaczy, że jest mu to potrzebne. Dbaj o siebie!

[nursii]

Napisane przez isza89

Nursii, nie stawiaj sobie teraz zbyt dużych wymagań i nie narzucaj zbyt wielu obowiązków. Jesteś w gorszej formie i masz prawo nieco sobie odpuścić. Nastaw się na przetrwanie tego miesiąca - opracuj sobie plan minimum (jakieś powierzchowne ogarnięcie mieszkania, nauka na ten egzamin), a resztę zostaw na później, kiedy poczujesz się lepiej (z pracą licencjacką chyba jeszcze nie gonią Cię terminy, prawda?). Nie bój się też prosić o pomoc - jeśli z kimś mieszkasz, to może ten ktoś mógłby przez jakiś czas sprzątać za Ciebie, a Ty odwdzięczysz się tym samym po dojściu do siebie; promotora możesz poinformować, że nie czujesz się teraz najlepiej i w najbliższym czasie nie wyprodukujesz 10 rozdziałów i poprosić o wyrozumiałość. Grunt to w miarę (nie na 100%) ogarniać teraźniejszość i nie narobić sobie zbyt wielu zaległości (trochę Cię nie zabije). I najważniejsze - słuchać swojego organizmu. Jeśli dopomina się o zwolnienie tempa, to znaczy, że jest mu to potrzebne. Dbaj o siebie!

Ja mieszkam z moim Tż-em i niestety nie mogę liczyć na jego pomoc jeżeli chodzi o sprzątanie, on u nas odpowiada za gotowanie m.in, mamy podział obowiązków, ja oczywiście swoje zaniedbuję, co jego też już denerwuje. Sytuacja z moim Tż też mnie dołuje, zastanawiam się nawet nad zakończeniem tego związku, bo często wydaje mi się, że do siebie nie pasujemy, że on jest jednym ze źródeł moich psychicznych problemów, ale są chwilę, kiedy uświadamiam sobie, że to ja sama nakręcam większość problemów, bo nie potrafię normalnie rozmawiać, bo mam te swoje ataki złości, wybuchy o byle pierdoły, normalni ludzie się tak nie zachowują... no sama nie wiem. Dziwię się, że mój Tż tyle czasu ze mną wytrzymał, naprawdę.
Dzięki Isza za wsparcie w każdym razie Mówisz, żebym nie wymagała od siebie za wiele... a mi się wydaje, że ja nie wymagam od siebie nic, że tak najchętniej to bym leżała w łóżku, a wszystko żeby się samo zrobiło;/
Nienawidzę siebie, mówię to już po raz 1000...

[isza89]

Napisane przez nursii

Ja mieszkam z moim Tż-em i niestety nie mogę liczyć na jego pomoc jeżeli chodzi o sprzątanie, on u nas odpowiada za gotowanie m.in, mamy podział obowiązków, ja oczywiście swoje zaniedbuję, co jego też już denerwuje. Sytuacja z moim Tż też mnie dołuje, zastanawiam się nawet nad zakończeniem tego związku, bo często wydaje mi się, że do siebie nie pasujemy, że on jest jednym ze źródeł moich psychicznych problemów, ale są chwilę, kiedy uświadamiam sobie, że to ja sama nakręcam większość problemów, bo nie potrafię normalnie rozmawiać, bo mam te swoje ataki złości, wybuchy o byle pierdoły, normalni ludzie się tak nie zachowują... no sama nie wiem. Dziwię się, że mój Tż tyle czasu ze mną wytrzymał, naprawdę.
Dzięki Isza za wsparcie w każdym razie Mówisz, żebym nie wymagała od siebie za wiele... a mi się wydaje, że ja nie wymagam od siebie nic, że tak najchętniej to bym leżała w łóżku, a wszystko żeby się samo zrobiło;/
Nienawidzę siebie, mówię to już po raz 1000...

Jesteś pewna, że nie możesz liczyć na jego pomoc? Prosiłaś? Wyjaśniałaś, jak się czujesz? Ten brak motywacji do zrobienia czegokolwiek to jest objaw chorobowy - pewnych problemów sama nie przeskoczysz ani nie rozwiążemy ich na forum i dlatego tak ważne było to zapisanie się do lekarza. A TŻ - skoro wytrzymuje, to widocznie mu zależy. Wyjaśnij mu, skąd się bierze Twoja obecna postawa, powiedz o planowanej wizycie u psychiatry, poproś o większe wsparcie w najbliższym czasie. I odradzam Ci podejmowania ważnych życiowych decyzji w takim stanie - to nie jest odpowiedni moment.

[nursii]

Napisane przez isza89

Jesteś pewna, że nie możesz liczyć na jego pomoc? Prosiłaś? Wyjaśniałaś, jak się czujesz? Ten brak motywacji do zrobienia czegokolwiek to jest objaw chorobowy - pewnych problemów sama nie przeskoczysz ani nie rozwiążemy ich na forum i dlatego tak ważne było to zapisanie się do lekarza. A TŻ - skoro wytrzymuje, to widocznie mu zależy. Wyjaśnij mu, skąd się bierze Twoja obecna postawa, powiedz o planowanej wizycie u psychiatry, poproś o większe wsparcie w najbliższym czasie. I odradzam Ci podejmowania ważnych życiowych decyzji w takim stanie - to nie jest odpowiedni moment.

Miałam dziś rano spięcie z Tż... tzn on tak naprawdę nie zrobił nic wielkiego, ale mnie to tak wkurzyło, że zaczęłam do niego drzeć się i przeklinać, padły takie słowa z mojej strony, że aż teraz się wstydzę tego... po czym uciekłam do łazienki cała w nerwach i dopiero tam po kilkunastu minutach doszło do mnie co takiego zrobiłam. Jak można takie słowa kierować do osoby, którą się kocha? Niestety tak jest, że najpierw mówię, a potem dochodzi do mnie, co takiego zrobiłam!

Rozmawiałam z Tżem żeby wyjaśnić tą sytuację, przeprosiłam go... powiedziałam, że m.in takie zachowania, ta niepohamowana złość skłoniła mnie do wizyty do psychiatry, a on na to, że to dobrze, bo" co raz gorzej ze mną";/;/ Powiedziałam mu wszystko, że nie potrafię panować nad sobą, nie radzę sobie z emocjami i dlatego chcę iść do psychiatry. On jak najbardziej to popiera, chociaż z drugiej strony mówi, że nie rozumie tego, jak można zupełnie nad sobą nie panować i nie potrafić sobie poradzić samemu, samemu nad swoim zachowaniem pracować...
Ehhh tak naprawdę to on robi dla mnie dużo, samo to, że wytrzymuje moje humory, napady, raz płaczu, raz gniewu, wytrzymuje to, jak ja się nad nim wyżywam, bo inaczej tego nie można nazwać... jest zawsze przy mnie cokolwiek się dzieje. Sama się dziwę, że on to wszystko wytrzymuje! W domu też robi dużo, no i motywuje mnie, bo gdyby nie on to czuję, że zarosłabym brudem i umarłabym z głodu.

Nie wiem czy ten brak motywacji to jest objaw choroby, ale wiem, że kiedyś było inaczej- np. w gimnazjum wszystko potrafiłam zrobić, i uczyłam się, miałam czas na swoje pasje( teraz nawet nie mam żadnej pasji), i wszystko sobie posprzątałam, wychodziłam ze znajomymi, no po prostu na wszystko był czas i miejsce, chociaż miałam notorycznego doła to jakoś radziłam sobie z obowiązkami. A teraz? Teraz to najchętniej bym leżała na kanapie, spała, jadła, spała i nic więcej, bo po co?
Tyle, że boję się, że to jest zwykłe lenistwo;/
Dla tego tak czekam na wizytę u tego psychiatry, żeby ktoś spojrzał na to z dystansem.

[isza89]

Napisane przez nursii

Rozmawiałam z Tżem żeby wyjaśnić tą sytuację, przeprosiłam go... powiedziałam, że m.in takie zachowania, ta niepohamowana złość skłoniła mnie do wizyty do psychiatry, a on na to, że to dobrze, bo" co raz gorzej ze mną";/;/ Powiedziałam mu wszystko, że nie potrafię panować nad sobą, nie radzę sobie z emocjami i dlatego chcę iść do psychiatry. On jak najbardziej to popiera, chociaż z drugiej strony mówi, że nie rozumie tego, jak można zupełnie nad sobą nie panować i nie potrafić sobie poradzić samemu, samemu nad swoim zachowaniem pracować...

No bo to ciężko zrozumieć, jeśli nie jest się lekarzem albo samemu się tego nie doświadczyło. Grunt, że Cię wspiera mimo tego niezrozumienia. Fajnie by było, żeby on też porozmawiał kiedyś z Twoim psychiatrą, który by mu wyjaśnił, co się z Tobą dzieje i jak Cię wspierać.

Napisane przez nursii

Nie wiem czy ten brak motywacji to jest objaw choroby, ale wiem, że kiedyś było inaczej- np. w gimnazjum wszystko potrafiłam zrobić, i uczyłam się, miałam czas na swoje pasje( teraz nawet nie mam żadnej pasji), i wszystko sobie posprzątałam, wychodziłam ze znajomymi, no po prostu na wszystko był czas i miejsce, chociaż miałam notorycznego doła to jakoś radziłam sobie z obowiązkami. A teraz? Teraz to najchętniej bym leżała na kanapie, spała, jadła, spała i nic więcej, bo po co?
Tyle, że boję się, że to jest zwykłe lenistwo;/
Dla tego tak czekam na wizytę u tego psychiatry, żeby ktoś spojrzał na to z dystansem.

Skoro było inaczej, a później drastycznie się zmieniło, to jest to coś niepokojącego. Nie wiem, czy to na pewno choroba - bo nie jestem lekarzem - ale to nie jest normalne, że człowiek się nagle diametralnie zmienia. Zwykłe lenistwo tak nie boli, ten bezsens, który czujesz też nie jest normalny. Pomyśl o tej sobie z czasów gimnazjum nie jako o czymś, co straciłaś, ale o czymś, do czego możesz wrócić - możesz znowu być szczęśliwa, zmotywowana, towarzyska i mieć pasje. Kwestia czasu i odpowiedniego leczenia.

[nursii]

Napisane przez isza89

No bo to ciężko zrozumieć, jeśli nie jest się lekarzem albo samemu się tego nie doświadczyło. Grunt, że Cię wspiera mimo tego niezrozumienia. Fajnie by było, żeby on też porozmawiał kiedyś z Twoim psychiatrą, który by mu wyjaśnił, co się z Tobą dzieje i jak Cię wspierać.


Skoro było inaczej, a później drastycznie się zmieniło, to jest to coś niepokojącego. Nie wiem, czy to na pewno choroba - bo nie jestem lekarzem - ale to nie jest normalne, że człowiek się nagle diametralnie zmienia. Zwykłe lenistwo tak nie boli, ten bezsens, który czujesz też nie jest normalny. Pomyśl o tej sobie z czasów gimnazjum nie jako o czymś, co straciłaś, ale o czymś, do czego możesz wrócić - możesz znowu być szczęśliwa, zmotywowana, towarzyska i mieć pasje. Kwestia czasu i odpowiedniego leczenia.

Tż mówi, żebym go przypadkiem nie wciągała w te wizyty y psychiatry, on takich rzeczy nie lubi, jak wywnętrzanie się komuś obcemu, jest bardzo zrównoważonym człowiekiem i ze wszystkim sobie potrafi poradzić sam, a też w życiu nie miał łatwo( ojciec alkoholik, używający przemocy, Tż popadł przez sytuację w domu w narkotyki, ale sam z tego wyszedł i naprawdę mogę powiedzieć, że podziwiam jego wewnętrzny spokój i opanowanie po tym wszystkim). Ale zobaczymy jak to będzie, zobaczymy co psychiatra powie, pewnie jeżeli lekarz powie, że to wskazane to i tak poszedłby ze mną.

Co do mnie, to tak myślę, że problemy ze swoim samopoczuciem miałam od zawsze, odkąd pamiętam, ale były one innego typu. W podstawówce i gimnazjum miałam często doła, często myślałam o śmierci, cięłam się, miałam dwie "próby samobójcze", ale to były takie epizody, myślę, że były spowodowane głównie konfliktami z matką,beznadziejną sytuacją w domu, brakiem zrozumienia, brakiem prawdziwych przyjaciół. Były takie chwile, kiedy chciałam umrzeć, ale poza nimi było całkiem ok, miałam swoje pasje, zainteresowania, które realizowałam m.in. dużo pisałam, pisałam wiersze, opowiadania, bardzo to lubiłam, potrafiłam spędzać na tym całe dnie, całe noce i muszę przyznać, że wychodziło mi to, bo osiągałam sukcesy na różnych konkursach literackich. Poza tym rysowałam, interesowałam się filmami, czytałam dużo książek( potrafiłam w jedną noc" wciągnąć" całą książkę), sprawiało mi to dużą satysfakcję. Uczyłam się, brałam udział w różnych konkursach przedmiotowych, miałam na to wszystko czas i jeszcze gdzieś tam między tym wszystkim bez problemu spotykałam się ze znajomymi. Nie przypominam sobie, żebym miała momenty wyczerpania, wycięczenia. Czułam sens tego co robię, czułam, że cały świat stoi przede mną otworem, że jestem wyjątkowa w pewnym sensie, że mam jakąś misję do zrealizowania, że mogę bardzo wiele osiągnąć. Czułam niezrozumienie otoczenia, ale to mnie chyba jeszcze bardziej motywowało, czułam się lepsza, inteligentniejsza od rówieśników. W dół wpadałam głównie przez matkę, która podcinała mi skrzydła.
W liceum coś się zmieniło, nagle straciłam cel, straciłam swoje pasje, właściwie liceum pamiętam jako jedną wielka czarna dziurę, poznałam Tż, trochę imprezowaliśmy, nawet sporo, ale nic poza tym się nie działo. W szkole dawałam sobie radę, bo wiedziałam, że tylko jeśli dobrze zdam maturę uda mi się dostać na studia i wyrwać się z domu, to był mój jedyny cel. Ale ogólnie czułam już pustkę, bezsens, wegetowałam, żyłam z dnia na dzień po prostu. Miałam parę kryzysów z Tż podczas robiłam różne głupoty, np. kręciłam z nauczycielem od WF, później oczywiście tego się wstydziłam. Po kolei traciłam przyjaciół- zniechęcałam ich.Myślałam, że kiedy pójdę na studia wszystko się zmieni w moim życiu na lepsze, ale się nie zmieniło. Jest coraz gorzej, nie widzę żadnego sensu, celu w życiu, wiem że jestem młoda i niby tyle jeszcze życia przede mną, ale jakoś już nie widzę tych wszystkich możliwości, które kiedyś widziałam. Nie radzę sobie ze swoimi emocjami, boję się ludzi, boję się rozmawiać z nimi... z resztą już opisywałam to, jak jest teraz.

Przepraszam Was, że tak się rozpisuje, ale to też pomaga mi poukładać sobie w głowie pewne sprawy, spojrzeć na nie jakoś inaczej, coś zrozumieć...Chociaż tak naprawdę nie rozumiem swojego postępowania, ale przynajmniej mi lżej, gdy tak wszystko z siebie wyrzucę.

[nursii]

Jest tu ktoś jeszcze poza mną?
Dziś spróbuję coś zrobić, pozałatwiać kilka spraw, no i pouczyć się. Mam nadzieję, że nie będzie to kolejny dzień spędzony na nic nierobieniu;/