Szukam dziewczyn,które są chore i chcą z tego wyjść

[Baby14]

Uch... ja tez kilka razy probowalam sie zrzygac ale na szczescie nie potrafie Dzis normalnie dziekuje Bogu za to ze nie potrafie No własnie tak niewinnie zaczyna sie odchudzanie...a bo kolezanka sie odchudza...a bo przyjaciolka jest zgrabniejsza...a bo chciałabym byc taka jak ta modelka... ech szkoda gadac... :/

[Djapira]

Flame Uscisk na poczatek, zeby dac Ci troszeczke nadzieji i wsparcia, bo nie jesteś sama, teraz mozesz tu wchodzic, mozesz sie zalic. Przede wszystkim chcialabym Ci dodac otuchy. Zycie znow moze byc piekne tylko to wlasnie TY musisz zmienic swoje myslenie. Wiem, ze to trudne, bo jednak cos w ed jest takiego, co interesuje, nie pozwala odejsc
Przeczytalam Twoja historie, jest bardzo smutna... I mimo ze moja jest podobna, to nie wydaje mi sie taka przykra, bo wydaje mi sie, ze kazdy z nas odbiera swoje doswiadczenia mniej tragicznie niz czyjes( a moze tylko ja tak mysle, nie wiem).
Nie bede Ci mowic, ze masz dla kogo zyc, ze waga jest nie wazna itp. bo wiem, ze to nic nie daje.
Proponuje pozadnie zastanowic sie nad swoim zyciem, marzeniami, swoim szczesciem Nie bedzie latwo. Niestety ed to dluga droga. Ja na razie nie mam sily walczyc, ale moje mysli sie zmieniaja.
Buziak kochana, mozesz na nas liczyc

Napisane przez CinnaMoon

Pancza - zmartwiłaś mnie. Co za kanał z tym wszystkich, nie? Gdzieś po drodze doszłam do mało pocieszającego wniosku, że świat nie jest sprawiedliwy. Człowiek był gruby i nieszczęśliwy, naoglądał się zdjęć i któregoś dnia odkrył, że choćby stanął na rzęsach, nigdy takiego pięknego ciała mieć nie będzie, bo tu mu zwisa, tam powiewa i w ogóle jest do chrzanu. Aha, wiem, wiem - zdjęcia modelek = Photoshop, naiwna nie jestem, a sam program znam.
Mnie również ostatnimi czasy drętwiała ręka, co mnie chyba przestraszyło bardziej niż wszelkie inne skutki uboczne, z sercem w gardle włącznie. Niedługo wychodzę na kolejną rundę wielkiej bitwy z ZTM i doskonale wiem - będę marzła.

A ja znowu mam przemyślenia. Ktoś powinien mnie zastrzelić. Boję się być zdrowa. Boję się być zdrowa, bo jak mam problemy, jestem takim interesującym i skomplikowanym przypadkiem, jestem wyjątkowa, nie? Przyznać się, kto wewnętrznie "lubi" swoje zaburzenia, bo zmieniają jego oblicze i przemieniają zwykłego zjadacza chleba w niezwykłego... ehem, już chyba nie zjadacza?

Cinna niestety to co piszesz o ciele to prawda, ale tylko jesli chodzi o modelki Bo piekne, silne i elastyczne cialo mozna miec jak sie cwiczy, uprawia jakies sporty. Ja doszlam do wniosku, ze zapisze sie na silke po maturze
Wspoczuje, ze jest Ci tak zimno.
A jak tam u Ciebie z jedzeniem?
Gratuluje wyrzucenia wagi

Słonce wiesz chyba, ze wyjątkowowsci dodaje Ci Twoj urok osobisty, osobowosc, usmiech, czy co tam lubisz Ale Cie rozumiem... Czujemy sie wyjatkowe, bo inni tak nie potrafia(?) Ehh wszystkie wiemy, ze to nie jeste fajne, ze przyspaza nam tylu smutków.
Ja sie przyznaje, ze lubie moje napady, i glodowanie. Napady-bo urozmaicaja mi zycie, bo sa blisko mnie, kiedy innych nie ma, kiedy inni zawodza. Głodówki- bo w głebi lubie być smutna, chciałabym byc wychudzona, nie miec sil, odmawianie jedzenia kojarzy mi sie z kruchoscia, delikatnoscia, niewinnoscia. Psycholog powiedziala mi, ze te glodówki oznaczają, ze podswiadomie dąże destrukcji, bo chce do taty(który zmarl jak chodzilam do przedszkola). Brakuje mi go...
Nie wiem skad mam takie głupie mysli i obsesje.
Na ktorejs wyzicie zalilam sie, ze kazdy mnie zawodzi, kazdy chlopak, ktory sie pojawi, ze ojciec pierwszy mnie zawiódł. I co uslyszalam? Że mozliwe, ze to ja podświadomie dazylam, zeby kazdy z tych chlopców mnie zawiódł
Kurcze... Wiecie jak we mnie sie dusza kłoci? Czesc chce sie glodzic, chce sie niszczyc, ale czesc ma potworne wyrzuty sumienia, boi sie czegos, boi sie brania prochow, zmarnowania sobie zycia, samotnosci...
Nie wiem jak bedzie jutro. Kazdego wieczora powtarzam sobie, ze bede normalnie jesc, a kazdego ranka chce sie niszczyc

Napisane przez diamentowa

Kochane moje! Parę dni mnie nie było i nie będzie mnie jeszcze dłużej. Oczywiście rzecz dotyczy tego wątku, bo z wizażu nie rezygnuję . Poprostu ten wątek nie wpływa na mnie korzystnie, co nie ma oczywiście nic wspólnego z wami bo jesteście cudownymi i bardzo wartościowymi osóbkami. Nie odcinam się także od mojego problemu udając, że nie istnieje albo jest tematem tabu więc jakby coś śmiało uderzajcie na PW lub maila stabilna_w@o2.pl no i oczywiście w innych wątkach. Mam nadzieję, że o mnie nie zapomnicie i będziecie się czasem odzywać . Życzę wam powodzenia w walce jeżeli będziecie chciały pogadać to wiecie... ja bardzo lubię ciekawie kontemplować . Więc trzymajcie się i zdrowiejcie.

Diamenciku Bedzie Cie tu brakowalo. Mam nadzieje, ze jestes szczesliwa, ze wracasz szybko do rownowagi. Zycze powodzenia

[Flame&Dust]

Nie wierzyłam nigdy w to, że takie fora, wypowiedzi i rozmowy zupełnie obcych sobie ludzi, mogą komukolwiek pomóc. Naprawdę. MYLIŁAM SIĘ! i choć nie jestem autorytetem tutaj, biorąc pod uwagę choćby fakt, że to mój drugi post a nawet jakby był 1000 to też bym nim nie byłato mam nadzieję, że każda dziewczyna, która czasem sobie zwyczajnie nie radzi ze sobą i która bywa na wizaz.pl, i która przeczyta tą moją wypowiedź, nie będzie miała żadnych obaw, żadnych oporów i napisze tu, do Was, poradzi się, wygada.. bo kurcze dziewczyny jesteście niesamowite! już sam fakt, że mnie zauważyłyście, że jesteście tak otwarte i tak chcecie pomóc.. to tak dodaje siły! Teraz, kiedy każdy gest dobroci, każdy uśmiech czy uścisk dłoni jest dla mnie bardzo ważny, bo staram się znów zobaczyć, że jestem akceptowana..bo mam ogromny deficyt ciepła dostarczanego od innych.. bo nauczyłam się czerpać radość ze szczęścia innych i nie wiem, jak to jest, ale jak czuję, że ktoś daje mi ciepło to i we mnie od razu zaczyna się ono wytwarzać.. I w momencie, kiedy zamarzam i na zewnątrz i w środku, Wy dajecie mi kaloryfer i gorącą herbatkę [ bez curku :P ] Pewnie jest dużo tych, które uważają, że pisanie tu nie ma sensu.. pamietajcie o jednym, że jeśli nie spróbujesz, to się nie przekonasz!
a co do mnie, to chcę iść do psychologa.. już nawet z mamą o tym rozmawiałam jestem pokręcona w środku, macie rację, a im bardziej chcę sobie pomóc sama, tym mocniej wplątuję się w tą zamotaną pajęczynę.. a na to nie mogę sobie pozwolić.. mam studia, mam przyjaciół, których nie chcę zawieść, mam tyle życia przed sobą i wierzę w to, że pani psycholog mi pomoże znaleźć drogę.. pomoże, prawda?

[Maybe_I_Can_Be_Angel]

Flame&Dust-psycholog napewno pomoze tylko musi byc dobry..uda sie,napewno,wierze w Ciebiepozdrawiam

[malgosinka]

W sumie powinnam dołączyć się do wątku... Bardzo dobrze rozumiem tą sytuację. Nie chodzi tu tak na prawdę o dietę, o odchudzanie, tylko o własną psychikę. Ja mogłabym być gruba, chuda, jakakolwiek byleby tylko akceptować własny wygląd. Nie mam nic przeciwko osobom z nadwagą, otyłościa itd. Podziwiam takich ludzi, że oni są szczęśliwi i potrafią normalnie żyć. Ja tak nie umiem. Zastanawiam się, czy z tej choroby w ogóle uda mi się wyjść. Teraz wiem, że choruję od dawna. Jedynie miałam kilka miesięcy "ciszy", a potem znów powrót do niejedzenia, chwila szczęścia, potem obżeranie się, potem znów nienawiść do siebie, niejedzenie i tak w kółko... Jasne, że chciałabym z tego wyjść, ale nie wiem już tak na prawdę, co to znaczy "jeść normalnie"... Od anoreksji do bulimii i potem znów od nowa... W domu wszystkim się wydaje, że jak jem, to jest wszystko w porządku i że mi przeszło, ale tak nie jest. Z tego w ten sposób nigdy nie wyjdę, bo to siedzi w mojej głowie, a nie ciele. Zaprząta myśli, psuje relacje z otoczeniem, zabiera radość życia... Nie mam nawet zbyt wielkiej potrzeby, żeby o tym pisać, czy mówić, bo chciałabym zapomnieć... Najgorsze są wyrzuty sumienia i ogromna złość na samą siebie oraz udawanie, że wszystko jest okej.

[calioppe**]

a mnie boli brzuch ... znowu miałam napad poszłam sobie do sklepu, nakupiłam świństw i wszystkie je zjadłam. Niedobrze mi ehhh. Nie przeszkadzał mi nawet współlokator w domu.
Nie potrafie tego zrozumieć !!!!!!! dlaczego wiem że będę beczeć w poduchę że to zjadłam a jednak pochłaniam to wszystko. Potrafiłam rzucić palenie po latach przepalonych jak smok ... a kompulsów nie umiem.

[malgosinka]

Napisane przez calioppe**

a mnie boli brzuch ... znowu miałam napad poszłam sobie do sklepu, nakupiłam świństw i wszystkie je zjadłam. Niedobrze mi ehhh. Nie przeszkadzał mi nawet współlokator w domu.
Nie potrafie tego zrozumieć !!!!!!! dlaczego wiem że będę beczeć w poduchę że to zjadłam a jednak pochłaniam to wszystko. Potrafiłam rzucić palenie po latach przepalonych jak smok ... a kompulsów nie umiem.

Mam podobnie co do zakupów jedzenia tyle, że jadam żywność niskokaloryczną i uważaną za zdrową, to chyba jedyny pozytyw, bo mnie to nie tuczy i na razie jest okej. Idę na zakupy i mam kupić jedzonko na kilka dni, a potem wracam do domu i nie mogę się powstrzymać... Na drugi dzień nic po mnie nie widać, czuję tylko ból między żebrami z tyłu i z przodu, jakby bolały mnie tam mięśnie...

[calioppe**]

malgosinka, co jadasz więc ? ile bym dała żeby mój napad to były warzywa i chude jogurty ... niestety jak mnie dopada wcinam to co najgorsze ...

[Pauliś smutas:(]

dziewczyny a co daja wam te napady?? bol, placz, wyrzuty?? zastanowcie sie!!tylkood waszej woli zalezy czy z tego wyjdziecie, ja nie mowie ze odrazu ze po jednym dniu juz zawsze bedzie ok.. ale warto sie starac.. kazdy czlowiek czasem ma slabosc i sie naje.. tylko wazne zeby nie wpasc w ciag nie wymiotowac.. normalna osoba postrzega to tak: dzis sie najadlam no coz chcialo mi sie.. na drugi dzien wstaje i jak gdyby nigdy nic je normalnie.. a osoba chora znow sie naje bo mysli a co mi tam skoro wczoraj mialam napad to jestem za slaba by dzis jesc normalnie jestem chora przecoez pozwolcie mi.. jedno wielkie gowno! taka jak anorektyczka zaczyna jesc zeby zyc tak ta z kompulsywnym jedzeniem musi sie tez postarac i przestac pakowac w siebie jak smietnik!!
mam nadzieje ze wam sie uda pamietajcie zycie jest zbyt pieknee, a od jedzenia nie uciekniecie.. tylko tzrba przestac o nim wciaz myslec..

[calioppe**]

tak Pauliś, to wszystko wiadomo ... w teorii, a praktyce wszystko leży i kwiczy.

[Maybe_I_Can_Be_Angel]

u mnie tez lezy i kwiczy.Nie mialam napadu dopiero..liczac dzis 2 dni..ech..a chcxe wytrzymac do sylwestra.To jest prawie nierealne.

[malgosinka]

Wpycham zazwyczaj żytnie pieczywo chrupkie, serki wiejskie, jogurty naturalne, twarożki itp. chudą szynkę z indyka, jakaś polędwicę w plasterkach, jabłka (o zgrozo - strasznie rozpychają), pomidory, ogórki, brokuły itd. Uwielbiam rybę taką z piekarnika...

Ale dziś oki - Żadnego napadu ;P

A tak poza tym jestem chyba już uzależniona od popcorny bez tłuszczu i bez soli, od kawy, papierosów i gumy do żucia.

[Pauliś smutas:(]

no ja rozumiem mam nadzieje ze uda sie wam!!
pamietajcie kazdy dzien to sukces!

[calioppe**]

malgosinka ... to jest nawet sposób, ale mnie niestety ciągnie do cukierni a jak siedzę w domu to raczej do makaronu i sera żółtego. Z dwojga złego lepiej wchłaniać serki i wasę.
Ehh muszę się doprowadzić do porządku bo po wczorajszym i dzisiejszym napadzie czuję że najzwyczajniej spuchłam ...

[MistressBelial]

Napisane przez malgosinka

Wpycham zazwyczaj żytnie pieczywo chrupkie, serki wiejskie, jogurty naturalne, twarożki itp. chudą szynkę z indyka, jakaś polędwicę w plasterkach, jabłka (o zgrozo - strasznie rozpychają), pomidory, ogórki, brokuły itd. Uwielbiam rybę taką z piekarnika...

Ale dziś oki - Żadnego napadu ;P

A tak poza tym jestem chyba już uzależniona od popcorny bez tłuszczu i bez soli, od kawy, papierosów i gumy do żucia.

Mam podobnie jak ty, chociaż na początku napdy opierały sie głownie na słodyczach-teraz to gł. wasa,serki wiejskei ,jogurty i jabłka ...Pozornie zdrowe ,bo jak potrafilam tego nawpychac to waga wzrosła , do tego czesto smutek i przygnębiebnie zabijałam alkoholem i fajkami....

Heh, ja tez jestm uzalezniona od gum i.... serków wiejskich:P


Bardo bym chciałą zeby te kompulsy juz ustały, chce wreszcie narmal;nie zyc ..przeraza mnie mysl ze cale zycie mam walczyc z ED (hmm była Ana, Mia, teraz kompulsy -co czeka mnie dlaej- wiem ze to głupie ale wołałbym nawrót Any ..hmm zeby tylko kompulsy ustały(()

Mazre by schundac choc te pare kg do sylwka , zeby bez oporó dobrze sie bawic a nie wciaz chodzic przygnębiona, patrzyc z zazdroscia na znajome jak daleko m ido nich....

[Pancza]

Diamentowa, po części rozumiem Twoją decyzję, do zobaczenia w innych wątkach
Widzę, że przybyło sporo nowych twarzy Witam wszystkich
Malgosinka - moglabys przedstawawić swój jadłospis, bo wydaje mi się, że trochę się głodzisz, skoro napady kierują się głównie na dietetyczne - " normalne " jedzenie. Wiem, że napad napadowi nierówny, ale prawdopodobnie Twój organizm potrzebuje energii
Pauliś mądrze mówisz, ale same wiemy, że do tego trzeba dojść. Ja znów na nowo zaczynam bez napadów ( już 3 dzień normalnego odżywiania ). Jest to też spowodowane moim zdrowiem. Coś zaczyna mi się organizm buntować, muszę iść do lekarza ... Co ja zrobiłam ze sobą ...
MistressBelial zainteresował mnie Twój podpis. Chcesz walczyć z kompulsami , na diecie 1200 kcal ? A nie uważasz, że najpierw trzeba wyjść z choroby ?
Ja dałam sobie spokój z dążeniem do idealnej wg mnie wagi. Pier**le, nigdy nie będę się mieścić w jakiś kanonach dzisiejszego kobiecego piękna i trudno. Najważniejsze jest dla mnie zdrowie, posiadanie w przyszłości dzieci, uroda, której wyznacznikiem nie jest tylko waga !
Mi do moich znajomych ( chudych , szczupłych jak kto woli ) brakuje ok. 7 kg. Ale czy czuję się brzydsza ? Nie ! Przyciągam wzrok facetów częściej niż one, nie generalizuje, ale w większości. Liczy się też to jakie jesteśmy. Uśmiechnięte, sympatyczne, musi bić od nas aura ... Uwierzcie - głodne, sfrustrowane, z opuchniętym przełykiem i poobijanymi rękoma nigdy nie będziecie czuły się ładne/piękne/atrakcyjne.
A czy warto ? Dochodzę do wniosku, że wolę mieć 5 kg nadwagi i być szczęśliwa niż " idealną wagę " i myśleć cały czas o jedzeniu.
Djapira wiesz zauważyłam to samo u siebie. Mojego ojca przerosło wychowanie dzieci. Do mężczyzn podchodzę z rezerwą i to ogromną. Chłopak ... nie, kto by chciał być z KIMŚ TAKIM JAK JA. Nie czuję się na siła na żadne związki, muszę najpierw zaakceptować siebie. I myślę, że to jest nam właśnie potrzebne

[calioppe**]

Panczaaaa mądre słowa. Mam nadzieję, że za którymś razem uda się nam przekonać same siebie, że z "dodatkowymi" centymetrami i bez głodzenia się jesteśmy piękniejsze.

[asiek14]

może to egoizm ale mi się podobam ja w wersji chudej i inne chude dziewczyny, tzw, thinspiracje ale nie takie skrajnie wychudzone. i walczy we mnie chcęć posiadania pełniejszych, kobiecych kształtów, fajnej pupy i biustu z tym że ja po prostu na swoj sposob lubię swoje kości

btw. stwierdziłam ze mam ochote na pierogi babci z barszczem czerwonym i mam zamiar zjesc to teraz bez wyrzutów sumienia i co z tego ze na noc- w koncu powinnam troche przytyc chociaz nie do konca jestem do tego tycia przekonana

[malgosinka]

Pancza - Na początku może i z głodu, ale jak kilkakrotnie się powtórzyły, to już nie był głód, bo jadłam będąc najedzoną. Czułam, że jeść mi się już wcale nie chce, ale jadłam... Myślę, że to też z powodu stresów i nowego otoczenia...

Napady przeżywam drugi raz, bo nie jest to u mnie ciągłe. Wszystko zaczęło się rok temu. Przez jakieś pół roku jadłam dość mało i dużo ćwiczyłam. Na to wszystko duży wpływ miało też otoczenie... Większość osób chciało się odchudzić, ale tak na prawdę tylko mi się udało, więc nagle wszyscy mieli jakieś pretensje i zaczęła im ta moja szczupłość przeszkadzać... Jednym zdaniem: Tak źle i tak niedobrze. Z resztą mam jakoś tak w życiu, że dużo osób czegoś mi zazdrości. Jakoś zawsze sobie z tym radziłam i radzę, ale czasami ciężko jest mi już udawać, że nic sobie z tego nie robię. Wiele osób np. w liceum krzywo na mnie patrzyło nawet mnie nie znając. Nie wiem dlaczego ludzie są tacy zawistni, bo tak na prawdę nie mają mi czego zazdrości. Wręcz przeciwnie z tym, że ja zawsze starałam się cieszyć z życia i rzadko kiedy pokazywałam po sobie jakieś niepowodzenia i to chyba ich tak wkurzało, że cokolwiek by się nie stało, to ja potrafiłam nic sobie z tego nie robić i dalej pozostawałam sobą.

Później zaczęłam jeść normalnie. Chciałam jeść normalnie, ale wpadłam w manię jedzenia przed tv, czy przed snem itp. Uczyłam się do matury i też jadłam. Wtedy jadłam już wszystko... A nawet nie wszystko, bo wcinałam masę pierogów, makaronu, klusek itd. Teraz znów wróciłam do wagi sprzed tego obżarstwa i nie chcę teraz tego stracić. Nie chodzi tu nawet o to, żeby być szczupłym, ale ja poprostu dobrze się czuję na lekkim jedzeniu. Mam już po prostu słaby organizm. Teraz nie mogę się poddać napadom, bo czuję, że mój żołądek ma już dość i powinien odpocząć. Powinnam stopniowo zwiększać ilość jedzonka, ale to jest cholernie trudne. A wiem, że jak zaczęłabym tyć, to znów przestałabym jeść! To jest jakieś błędne koło! Myślę, że do tego, żeby jeść normalnie też się nie nadaje. Nawet, jakby udało mi się to osiągnąć (w głowie), to na dzień dzisiejszy nie wydaje mi się, żeby mój żołądek mógł wrócić do normalnego jedzenia. Moim zdaniem potrzebuje regeneracji.

Ale teraz to nie mam nawet ochoty o tym myśleć. Na szczęście jutro nowy dzień A dziś dzięki wieczornym zakupom nie myślałam o tym wszystkim. Najlepiej jest się czymś zająć, żeby czas jakoś zleciał. Można wtedy przestać chorobliwie myśleć o jedzeniu i niejedzeniu. Obsesja na tym punkcie jest najgorsza.

[marga_zg]

Sadze ze i ja musze tu dolaczyc... wiec moj problem polega na tym ze nie akceptuje siebie mam wyrzuty gdy zjem cos czego nie powinnam albo gdy najem sie ide do kibelka i prowokuje wymioty poza tym cwicze cwicze i jeszcze raz cwicze... jednoczesnie tak strasznie trudno wytrzymac mi bez slodyczy. Normalnego jedzenia mi nie brakuje. To tyle na wstepie. Musze jeszcze dokladnie przeczytac caly watek i mam nadzieje ze rozmowy tutaj pomoga mi wysjc na prosta Pozdrawiam wszystkich z silna wola i checia zmiany swojego zycia w normalne

[Maybe_I_Can_Be_Angel]

jasny gwint.mialam w nocy kompulsa.a mialo do sylwka nie byc.beznadzieja;( ..jestem strasznie,strasznie tym przybita,bo to byl mega kompuls a ja nawet nie usilowalam zwymiotowac tylko poszlam spac.
boje sie wejsc na wage

[Djapira]

Napisane przez malgosinka

Wpycham zazwyczaj żytnie pieczywo chrupkie, serki wiejskie, jogurty naturalne, twarożki itp. chudą szynkę z indyka, jakaś polędwicę w plasterkach, jabłka (o zgrozo - strasznie rozpychają), pomidory, ogórki, brokuły itd. Uwielbiam rybę taką z piekarnika...

Malgosinka wspolczuje napadów, ale zazdroszcze, ze nie napychasz sie słodyczami, tłustymi potrawami itp.

Napisane przez Pancza

Ja dałam sobie spokój z dążeniem do idealnej wg mnie wagi. Pier**le, nigdy nie będę się mieścić w jakiś kanonach dzisiejszego kobiecego piękna i trudno. Najważniejsze jest dla mnie zdrowie, posiadanie w przyszłości dzieci, uroda, której wyznacznikiem nie jest tylko waga !
Mi do moich znajomych ( chudych , szczupłych jak kto woli ) brakuje ok. 7 kg. Ale czy czuję się brzydsza ? Nie ! Przyciągam wzrok facetów częściej niż one, nie generalizuje, ale w większości. Liczy się też to jakie jesteśmy. Uśmiechnięte, sympatyczne, musi bić od nas aura ... Uwierzcie - głodne, sfrustrowane, z opuchniętym przełykiem i poobijanymi rękoma nigdy nie będziecie czuły się ładne/piękne/atrakcyjne.
A czy warto ? Dochodzę do wniosku, że wolę mieć 5 kg nadwagi i być szczęśliwa niż " idealną wagę " i myśleć cały czas o jedzeniu.
Djapira wiesz zauważyłam to samo u siebie. Mojego ojca przerosło wychowanie dzieci. Do mężczyzn podchodzę z rezerwą i to ogromną. Chłopak ... nie, kto by chciał być z KIMŚ TAKIM JAK JA. Nie czuję się na siła na żadne związki, muszę najpierw zaakceptować siebie. I myślę, że to jest nam właśnie potrzebne

Panczo, ciesze sie, ze tak myslisz. Jesteś optymistycznie nastawiona i ja wiem, ze Ci sie uda
A tak apropos to ja mam chlopaka, ale dopoki nie zauważylam, ze dazylam do tego, aby faceci mnie zawodzili, to sama chcialam zeby moj TZ mial mnie dosc, zeby ze mna zerwal, wmawialam sobie, ze go nie kocham. Ale teraz wiem, ze go bardzo potrzebuje. Bronilam sie przed tym, bo zawsze chcialam byc samodzielna, niezalezna. Balam sie, ze skoro go potrzebuje to cos ze mna nie tak, nie poradze sobie sama, dlatego odganialam ta mysl od siebie.

Napisane przez Maybe_I_Can_Be_Angel

jasny gwint.mialam w nocy kompulsa.a mialo do sylwka nie byc.beznadzieja;( ..jestem strasznie,strasznie tym przybita,bo to byl mega kompuls a ja nawet nie usilowalam zwymiotowac tylko poszlam spac.
boje sie wejsc na wage

Angel nie zakladaj sobie terminow, kazdy dzien traktuj jako wyjatkowy. Pomysl sobie, ze jestes szczupla, ze mozesz zjesc co tylko chcesz. Wtedy nawet jak zdecydujesz sie na cos slodkiego, czy to, co lubisz, ale sobie nie pozwalasz, zjesz ze smakiem i tyle az poczujesz sytosc. Ja sobie powtarzam, ze chociaz mam kilka kg za duzo to wygladam nawet ok, a jeszcze jak sobie powtorze ze sie nie odchudzam to juz w ogole jest fajnie. Najwazniejsze to zaakceptowac, polubic siebie.

A ja mam problem, bo nie wiem jak jesc, tz. ile i co. Wiem, ze nie powinnam sie nad tym zastanawiac, ale lubie miec okreslone co np. jem stale na siadanie. Poza tym jem 4posilki i pilnuje, zeby bylo kolo 25g bialka() i mi malo kcal wychodzi... Nie wiem jak dociagnac do 1500.

[Pancza]

Djapira ale najważniejsze, że teraz wiesz, że kochasz swojego TŻ i, że go potrzebujesz. Wspaniale, że masz kogoś takiego
A wiesz, że za pilnowanie każdego posiłku powinny być baciki Ale wiem, że nie łatwo tak od tego wszystkiego odejść, to siedzi w naszej głowie. Ja też za Ciebie mocno trzymam kciuki
Angel trudno - był kompuls i żyje się dalej. Zdaję sobie sprawę, że to trudne . Nieakceptowanie siebie jest straszne. I tak jak ( zawsze ) mądrze mówi Djapira, nie możesz zakładać sobie terminów. To doprowadzi tylko do tego, że kiedy będziesz miała napad, w Twojej głowie zaświta lampka - jestem beznadziejna miałam nie mieć napadu do sylwka
Ja przez ciągłe komplusy ( zwracane ), które ciągnęły się za mną przez dwa miesiące nie schudłam NIC, a zrujnowałam sobie zdrowie. Powróciłam do normalnego odchudzania, oczywiście nie od tak. Staram się powstrzymywać od napadów, a to jest naprawdę cięzkie. Od grudnia będę pod opieką terapeuty. Cieszę się z tego strasznie
marga a myślałaś o wizycie u psychologa ?

[marga_zg]

Pancza szczerze mowiac myslalam zeby isc do psychologa ale boje sie ze wtedy to wszystko sie wyda moi rodzice sie dowiedza beda mnie pilnowac na kazdym kroku i wpychac we mnie duzo jedzenia a ja tego nie chce. Dzis zjadlam drozdzowke pyszna byla nie powiem ale pozniej mialam takie wyrzuty sumienia ze malo brakowalo a poszlabym prowokowac wymioty na szczescie uniknelam tego i dzien jakos minal. Wieczorem musze jeszcze troche poruszac sie porozciagac jak sie porzadnie zmecze to zawsze poprawia mi sie humor

[(:Iza:)]

taaa u mnie bez napadu juz 10 dni... ale nie mozna miec wszystkiego naraz, wiec teraz jestem na etapie jedzenia około 1000 kcal dziennie... nie musicie mi mowic, ze to za malo,ze sobie szkodze, bo ja to wiem... dzis zdalam sobie sprawe ze od prawie pół roku, nie przeżyłam ani jednego "normalnego" dnia,w ktorym nie byloby napadu,głodówki, wyrzutow sumienia.. czuje ze znow sie wkrecam w 'odchudzanie'... nie wiem czemu, ale jest mi z tym dobrze, czuje ze mam kontrole...

[Baby14]

Napisane przez asiek14

może to egoizm ale mi się podobam ja w wersji chudej i inne chude dziewczyny, tzw, thinspiracje ale nie takie skrajnie wychudzone. i walczy we mnie chcęć posiadania pełniejszych, kobiecych kształtów, fajnej pupy i biustu z tym że ja po prostu na swoj sposob lubię swoje kości

btw. stwierdziłam ze mam ochote na pierogi babci z barszczem czerwonym i mam zamiar zjesc to teraz bez wyrzutów sumienia i co z tego ze na noc- w koncu powinnam troche przytyc chociaz nie do konca jestem do tego tycia przekonana

Asiek to tak jak ja ja tez lubie swoje wystajace kosci , chociaz to nieestetycznie wyglada Jak stwierdzilas ze masz ochote to smaruj je zjesc

[marga_zg]

Napisane przez (:Iza:)

taaa u mnie bez napadu juz 10 dni... ale nie mozna miec wszystkiego naraz, wiec teraz jestem na etapie jedzenia około 1000 kcal dziennie... nie musicie mi mowic, ze to za malo,ze sobie szkodze, bo ja to wiem... dzis zdalam sobie sprawe ze od prawie pół roku, nie przeżyłam ani jednego "normalnego" dnia,w ktorym nie byloby napadu,głodówki, wyrzutow sumienia.. czuje ze znow sie wkrecam w 'odchudzanie'... nie wiem czemu, ale jest mi z tym dobrze, czuje ze mam kontrole...

Mam podobnie ja ty. Ciagle organiczanie jedzenia wyrzuty sumienia napady obzarstwa wymioty planowanie posilkow by nie bylo za duzo itd w kolko to samo.
A to ostatnio zdanie to mi z ust wyjelas

[Maybe_I_Can_Be_Angel]

Pancza..skad wzielas tego terapeute?Poszlas do zwyklego psychologa czy jakis prywatny?Ja chyba tez musze,potrzebuje.ED rujnuje mi zycie...Rujnuje kazda mysl,kazda chwile,kazda radosc...niszczy zdrowie..

[malgosinka]

Napisane przez marga_zg

Mam podobnie ja ty. Ciagle organiczanie jedzenia wyrzuty sumienia napady obzarstwa wymioty planowanie posilkow by nie bylo za duzo itd w kolko to samo.
A to ostatnio zdanie to mi z ust wyjelas

Ja wiem, że ta obsesja dotycząca jedzenia bardzo mnie zmieniła. Jestem zła, że wpędziłam się w coś takiego. Wiem, że powinnam jakoś znormalnieć. Może powinnam się leczyć, ale tak samo, jak Wy - Jest mi z tym dobrze... Teraz nie chcę mieć tylko napadów i wyrzutów sumienia, bo jak jem tyle, ile sobie ustalę, to jest okej. Bez poczucia kontroli nie potrafię normalnie funkcjonować.

[ktosika100]

Hej! Jestem nowa na forum. Przeglądnęłam sobie z grubsza ten temat i chciałam się was o coś poradzić. Chciałam nawiązać do pierwszych wątków dotyczących jedzenia kompulsywnego. Nie jestem pewna czy na to "choruję", ale mam pewne objawy. Dotyczy to przede wszystkim słodyczy. Jem tak ogromne ilości, że po pewnym czasie, aż mi niedobrze. Wiem, że sama sobie z tym nie poradzę. Czy któraś z was była może u psychologa z takim problemem? Czy zna ktoś jakiegoś psychologa zajmującego się tymi sprawami w Gliwicach? Dodam, że nie jestem jeszcze pełnoletnia. Pozdrawiam i z góry dziękuję za odpowiedz