Najchętniej miałabym go tylko dla siebie - proszę o pomoc!

[mircia14]

Witam,
jestem od 7 miesięcy w związku na odległość. Widzimy się średnio raz w miesiącu na tydzień, więc i tak często jak na łączącą nas odległość (ponad 1000km). Gdy się poznaliśmy myślałam, że to właśnie dystans będzie największym z naszych problemów. Okazało się jednak, że to chyba ja nim jestem.
Mój chłopak mnie kocha, jestem tego pewna, angażuje się w związek, pokazuje swoje uczucia. Ja natomiast.. Ciągle mi jest mało. Stawiam poprzeczkę niewyobrażalnie wysoko, chociaż w zasadzie nie wiem dlaczego. Nic mnie nie zaskakuje, ponieważ mam tak wysokie oczekiwania. Na przykład, wiem, że to głupia sytuacja, ale ona trochę obrazuje to co mam na myśli: piszemy lub rozmawiamy wieczorem przez telefon, żegnamy się: dobranoc itp. i mój chłopak czasami pisze coś jeszcze później, jak ja już śpię, coś miłego - ja czytam to rano. A z mojej strony wygląda to tak, że ja tego oczekuję, tzn. rano sprawdzam czy coś napisał a jeśli nie, to się denerwuję. Zaskoczyć mnie to chyba w ogóle się nie da - wszystko poprzedzone jest oczekiwaniem. Kończy się to wyrzutami i kłótnią.
Oprócz tego jest jeszcze jeden problem (tzn. w moim rozumieniu) - mój chłopak jest bardzo towarzyską osobą. Nie mam na myśli ciągłego imprezowania, ale lubi spędzać czas ze znajomymi, ma dobry kontakt z siostrą. Oprócz tego ma studia, hobby. Innymi słowy - nie jestem jedyną rzeczą w jego życiu. I nie zawsze odpisuje mi od razu, nie zawsze dzwoni. Jak teraz to opisuję, to wydaje mi się absurdalne, ale to powoduje u mnie zdenerwowanie i drażliwość.
Zdaję sobie sprawę z tego, że to ja mam problem. Ale nie wiem z czego on wynika. Sama też mam ciekawe życie - studia, mnóstwo przyjaciół, sport, hobby, wycieczki. A jednak czuję się jak kobieta bluszcz, a raczej po prostu nią jestem.
Nie wiem o jaką poradę prosić. Jak sobie z tym poradzić? Z czego to może wynikać i jak to przepracować? Pozdrawiam!

Jeszcze jedno mi się przypomniało - 1,5 roku przed tym związkiem rozstałam się z chłopakiem, dla którego byłam wszystkim, nie miał własnego życia (wtedy to mi przeszkadzało). Nie wiem czy to może mieć jakiś wpływ.

[adult90]

W jakim jesteś wieku?
Czy byłaś córeczką tatusia?
Jakie masz relacje z ojcem, równorzędne, dorosły-dziecko, opiekun-podopieczna?

[mircia14]

Mam 23 lata.
Jestem wprawdzie pierwszą córką, ale Tata zawsze dużo ode mnie wymagał i nigdy chyba nie sprostałam tym wymaganiom. Nie było zawsze tak, że miałam co chciałam (w sensie rzeczowym - zabawki, pieniądze), ale w dyskusjach, kłótniach zawsze stawało na moim i było tak jak chciałam.
Moje relacje z ojcem określiłabym jako jednak dorosły - dziecko. Widzę różnicę pomiędzy relacjami z nim a z moją Mamą - ona traktuje mnie jednak bardziej jak dorosłego we wszelkiego rodzaju dyskusjach. Dla Taty moje zdanie chyba nie bardzo się liczy.
Myślisz, że to relacje z Tatą mogą być tego powodem? Kurcze, podejrzewałam bardziej ten mój poprzedni związek.

[adult90]

Napisane przez mircia14

Mam 23 lata.
Jestem wprawdzie pierwszą córką, ale Tata zawsze dużo ode mnie wymagał i nigdy chyba nie sprostałam tym wymaganiom.

Napisane przez mircia14

w dyskusjach, kłótniach zawsze stawało na moim i było tak jak chciałam.

Napisane przez mircia14

Moje relacje z ojcem określiłabym jako jednak dorosły - dziecko.

Napisane przez mircia14

Dla Taty moje zdanie chyba nie bardzo się liczy.

Napisane przez mircia14

Myślisz, że to relacje z Tatą mogą być tego powodem?

Tak Potrzebujesz uwagi, docenienia, być może w ten sposób "walczysz" o równość w związku, nie chcesz być pomijana czy "niewidoczna" jak dziecko w sprawach istotnych.
Istnieje też duże prawdopodobieństwo, że uzależniasz swoją wartość od uwagi jaką przywiązuje Ci mężczyzna. Przeglądasz się wtedy jak w lustrze.

To jest bardzo niebezpieczne dla pewności siebie i odrębności jako osobowość. Wspomniałaś, że masz przyjaciół, sport, hobby, studia... a jednak chłopaka stawiasz na górze tej piramidy, więc identyfikujesz się poprzez związek. Skup się bardziej na swoich sprawach przyjmując podejście, że chłopak jest jednym z paru idealnych puzzli w Twoich życiu, jednak cała układanka to zarówno studiowanie, znajomi, chłopak jak i hobby wszystko na raz

[mircia14]

Napisane przez adult90

Istnieje też duże prawdopodobieństwo, że uzależniasz swoją wartość od uwagi jaką przywiązuje Ci mężczyzna. Przeglądasz się wtedy jak w lustrze.

Tak jest, zdecydowanie.
Najgorsze jest to, że ja jestem tego świadoma, że tak nie powinno być, że to niezdrowe. Obsesyjnie myślę o chłopaku (oczywiście jestem w nim zakochana, ale to nie ten "typ myśli") - co robi, czemu nie pisze, czy napisze i co itd.. Próbuję, wypełniam sobie całe dnie, weekendy, ale i tak podświadomie.. czekam i oczekuję.

[niobee]

Kurcze, jakbym czytała o sobie.
Mam bardzo podobne odczucia i podobne zachowania.
Staram się pohamować swoją frustracje i złość gdy tylko on nie odpisuje mi
od razu na mojego smsa. Logicznie patrząc absolutnie nie mam powodu żeby się czepiać ( jestem tego świadoma, że on np.jest w pracy i nie może akurat odpisać) ale wkurza mnie to tak strasznie. U mnie to świeża sprawa, nasze uczucie dopiero rozkwita... więc tym bardziej muszę ograniczyć moją okropną bluszczowatość.

Jestem świadoma, że kiedyś taka nie byłam a moje obecne zachowania wynikają z obniżonego poczucia własnej wartości. Niby czuję się mądra, atrakcyjna, mężczyźni na mnie zwracają uwagę ale ciągle szukam dziury w całym i powodu dla którego on chciałby się rozstać.
Walczę ze swoim problemem każdego dnia, na szczęście mam znajomych, którzy potrafią w takich sytuacjach przemówić mi do rozsądku.

Wydaję mi sie, że mam też problem z zaufaniem do drugiej osoby, ciągle mam lęk, że on może mnie skrzywdzić,zostawić.... i wiem że, na pewno wynika to nieudanego poprzedniego związku. (były wywinął mi niezły numer)
Chętnie posłucham Waszych porad jak tu wychillować w takiej sytuacji.