zacząć wszystko od nowa?

[Moonspell90]

Coraz częściej zastanawiam się czy nie rzucić tego wszystkiego w cholerę i wyjechać. Mieszkam w bardzo małym miasteczku, gdzie wszyscy się znają i nie można spokojnie oddychać. Gdzie nie pójde spotykam znajomych, którzy zaleźli mi porządnie za skórę i znów wracają przykre wspomnienia. Do tego fałszywa przyjaciółka, która czeka aż się potknę. Nic mnie tutaj nie trzyma, tylko rodzina. Nie mam chłopaka, przyjaciół. Na razie jestem wolnym strzelcem, korzystam z wolności, ale tak dłużej nie pociągnę. Każdy zakamarek domu przypomina mi ojca alkoholika, który się odezwał po kilku latach ciszy, wszedzie słysze kłótnię, wyzwiska. Miałam epizod psychotyczny i jestem naznaczona choroba psychiczną. Nie wiem czy sobie poradze w dużym mieście. Teraz idę na studia i chciałabym zamieszkac tam gdzie będe się uczyła. Tylko czy podołam pracy? Mama powiedziała, że mi pomoże finansowo, ale jej nie chce obraczać kasą na mnie, nie mamy jej dużo...jesteśmy przeciętnymi ludźmi. W tamtym mieście mieszka mój brat, mogłabym się u niego zatrzymać...zostawiłybyśc ie dotychczasowe zycie pozbawione tak naprawdę sensu i zaczęły wszystko od nowa?

[villemo84]

ja Ci powiem tak - jedz i nie ogladaj sie na nic.co masz tak naprawde do stracenia? podejrzewam ze boisz sie nieznanego ,ale jesli nie sprobujesz to bedziesz caly czas myslec o tym, co by bylo gdyby..sadze ze poradzisz sobie w duzym miescie, to nie taka znowu wielka filozofia, najtrudniejsze sa poczatki,ale potem powoli wszystko sobie ulozysz.tym bardziej ze masz wsparcie w bracie.
ja jakis czas temu bylam w troche podobnej sytuacji..tzn mieszkalam w malym miasteczku gdzie tez troche sie dusilam, stracilam prace przez "uklady", czym bylam bardzo rozzalona no i wraz z moim TZem wyjechalismy.tyle ze nie do wiekszego miasta,ale za granice.jestem zadowolona z mojej decyzji,mimo ze tesknie do kraju,ale planujemy troche sie dorobic i wrocic z konkretnym kapitalem.narazie staram sie znalezc prace w zawodzie, na pewno pojawia sie trudnosci,ale one sa po to zeby je pokonywac.
warto jest probowac nowych rzeczy.tylko tak mozesz sie przekonac jak tak naprawde chcesz zyc.trzeba odwaznie decydowac o swojej przyszlosci.masz siebie tylko jedna, pamietaj o tym.powodzenia.

[wesna]

Jeżeli masz do wyboru:
a) zostać w mieście, które Cię przytłacza z tych, czy innych powodów i w domu, w którym mieszka ojciec-alkoholik wszczynający awantury.

lub

b) wyjechać na studia do innego miasta i teoretycznie zacząć stabilizować swoje życie, zdobyć wykształcenie i usamodzielnić się.

to

odpowiedź chyba nasuwa się sama . Rozumiem Twoje lęki w związku ze zmianą miejsca zamieszkania, ale w pewnym momencie swojego życia krok do przodu jest czymś potrzebnym i niezbędnym. Jeżeli chodzi o finanse, to może zawrzyj z mamą niepisaną umowę, że oddasz jej pieniądze, które teraz na Ciebie łoży? Zapewne lepiej się z tym poczujesz.

[Cocaine essence]

Spróbuj, jeżeli mieszka tam Twoj brat to tym bardziej, jeżeli macie w miarę dobry kontakt to na pewno Ci pomoże, nie będziesz sama, może zapozna Cię ze swoimi znajomymi, odetchniesz, odetniesz się od tego co było, odbijesz.
Lepiej żałować, że się spróbowało, niż , że się nie próbowało.
Powodzenia! Poradzisz sobie!

[agamemnonn]

Wiesz, powiem tak...
Bardzo żałuje ze kiedyś nie wyjechałam, BARDZO!
Teraz mieszkam w tej mojej mieścinie, widze te same zakapiorne twarze i tak sobie od czasu do czasu myślę, jakby to było gdybym mieszkała teraz gdzie indziej....
Szkoda czasu na takie myślenia w przyszłosci, pakuj się i ruszaj w drogę

[Moonspell90]

Macie rację najwyższy czas opuścić tą zapadniętą wiochę. Miałam odwagę spakowac manatki i ruszyć sama w Bieszczady to i to zrobię. Kolejna własna psychoterapia, sama na sam

[Linka25]

Napisane przez Moonspell90

Coraz częściej zastanawiam się czy nie rzucić tego wszystkiego w cholerę i wyjechać. Mieszkam w bardzo małym miasteczku, gdzie wszyscy się znają i nie można spokojnie oddychać. Gdzie nie pójde spotykam znajomych, którzy zaleźli mi porządnie za skórę i znów wracają przykre wspomnienia. Do tego fałszywa przyjaciółka, która czeka aż się potknę. Nic mnie tutaj nie trzyma, tylko rodzina. Nie mam chłopaka, przyjaciół. Na razie jestem wolnym strzelcem, korzystam z wolności, ale tak dłużej nie pociągnę. Każdy zakamarek domu przypomina mi ojca alkoholika, który się odezwał po kilku latach ciszy, wszedzie słysze kłótnię, wyzwiska. Miałam epizod psychotyczny i jestem naznaczona choroba psychiczną. Nie wiem czy sobie poradze w dużym mieście. Teraz idę na studia i chciałabym zamieszkac tam gdzie będe się uczyła. Tylko czy podołam pracy? Mama powiedziała, że mi pomoże finansowo, ale jej nie chce obraczać kasą na mnie, nie mamy jej dużo...jesteśmy przeciętnymi ludźmi. W tamtym mieście mieszka mój brat, mogłabym się u niego zatrzymać...zostawiłybyśc ie dotychczasowe zycie pozbawione tak naprawdę sensu i zaczęły wszystko od nowa?

Oczywiście, że jedź, nawet sie nie zastanawiaj. Nie przegap swojej szansy, jak nie teraz, to kiedy?
Brat Ci pomoże, będzie dobrze

[villemo84]

Napisane przez Moonspell90

Macie rację najwyższy czas opuścić tą zapadniętą wiochę. Miałam odwagę spakowac manatki i ruszyć sama w Bieszczady to i to zrobię. Kolejna własna psychoterapia, sama na sam

trzymam kciuki

[eyo]

jedź


nie bój się wyzwań, z praca sobie na pewno poradzisz - wiele osób sobie radzi to i ty dasz rade, będziesz zawsze miała oparcie w bracie, mamie. Zawsze będziesz miała do kogo wrócić.

odetchnij spokojnie i żyj własnym życiem, to najlepszy moment

[Fuksja]

Spróbować zawsze warto Przynajmniej nie będziesz żałowała później, że zmarnowałaś życie nic z nim nie robiąc. Powodzenia

[suszarka]

jedź. nie masz nic do stracenia, możesz tylko zyskac. spokój psychiczny.a d to bardzo dużo.

[Ewik86]

Jedź. Skoro praktycznie nic Cię w tym mieście nie trzyma nie wahaj się. Trzymam kciuki

[Mallutka]

Napisane przez Moonspell90

Coraz częściej zastanawiam się czy nie rzucić tego wszystkiego w cholerę i wyjechać. Mieszkam w bardzo małym miasteczku, gdzie wszyscy się znają i nie można spokojnie oddychać. Gdzie nie pójde spotykam znajomych, którzy zaleźli mi porządnie za skórę i znów wracają przykre wspomnienia. Do tego fałszywa przyjaciółka, która czeka aż się potknę. Nic mnie tutaj nie trzyma, tylko rodzina. Nie mam chłopaka, przyjaciół. Na razie jestem wolnym strzelcem, korzystam z wolności, ale tak dłużej nie pociągnę. Każdy zakamarek domu przypomina mi ojca alkoholika, który się odezwał po kilku latach ciszy, wszedzie słysze kłótnię, wyzwiska. Miałam epizod psychotyczny i jestem naznaczona choroba psychiczną. Nie wiem czy sobie poradze w dużym mieście. Teraz idę na studia i chciałabym zamieszkac tam gdzie będe się uczyła. Tylko czy podołam pracy? Mama powiedziała, że mi pomoże finansowo, ale jej nie chce obraczać kasą na mnie, nie mamy jej dużo...jesteśmy przeciętnymi ludźmi. W tamtym mieście mieszka mój brat, mogłabym się u niego zatrzymać...zostawiłybyśc ie dotychczasowe zycie pozbawione tak naprawdę sensu i zaczęły wszystko od nowa?

Moonspell dawno, dawno temu też stałam przed taką decyzją, bart alkoholik, ja DDA, urodzona w małym mieście w którym można tylko pić i mieć dzieci.
Wciąż pamiętam jak strasznie się bałam wyjechać na studia do Krakowa (mogłam też iść na studia do Katowic i dojeżdżać pociągiem).
Jeszcze we wrześniu biłam się z myślami (złożyłam świadectwo na 2 uczelnie, tak bardzo bałam się dokonać wyboru).
I w końcu pojechałam do Krakowa, z duszą na ramieniu i zupełnie sama. (pamiętaj, że ty masz brata).
Nie napiszę ci, że było łatwo, bo nie było. Nie było też tak jak marzyłam, oczekiwałam. Czasem było gorzej, czasem lepiej
Ale teraz patrząc na mnie i na moje koleżanki, które zostały w domu, wiem, że to była dobra decyzja. Widzę jak bardzo się rozwinęłam, usamodzielniłam, jak bardzo odcięłam się od problemów rodziców i zaczęłam żyć własnym życiem, realizować własne plany
Tak więc bój się i rób

[Moonspell90]

Wiecie co... tak bardzo chciałam wyjechać, ale teraz moje plany legły w gruzach. Matka się postawiła i powiedziała, że nigdzie nie wyjdę bo wie, że sobie nie poradze i nie pogodze pracy z nauką. Jestem strasznie zła na siebie i mam do niej żal, gdyż od małego marzyłam aby stąd wyjechać i wreszcie rozprostowac skrzydła. Nikt mnie nie rozumie, uszczesliwiają mnie na siłę Bo co, to że mam schizofrenię zwalnia mnie z normalnego życia! Nie chce powielac schematu ludzi ze szpitala, nie chce mieszkac z mamą, na rencie i z kotem u boku...